Woensdag hadden we de laatste keer 'Samen bevallen'. We hadden letterlijk een generale repetitie. Van lekker slapen tot de eerste symptomen dat het gaat beginnen. Gebroken vliezen, slijmprop of weeën. Scenario's te over. Wat doe je dan, wanneer ga je bellen, welke ademhaling pas je toe. Hoe lang kon het duren. Worstcase scenario's tot de perfecte bevalling. Toch wel heel gek, de laatste keer met de groep je zorgen delen. We worden los gelaten en moeten het nu zelf gaan doen.

Zichtbaar zwanger zijn is vergelijkbaar met het hebben van een puppy. Iedereen heeft wat te vertellen of te vragen aan je. Het is best gezellig hoor, maar soms heb je echt het gevoel alsof je nationaal goed bent. Na ruim 36 weken zwanger zijn wordt het soms een beetje vervelend. Met een opgezette smile en soms onderdrukte agressie probeer ik geen pregzilla te zijn als mensen aan mijn buik zitten.

"Of ik ga zwangerschapsyoga doen of we gaan samen naar een cursus samen bevallen" zeg ik tegen Michael. Als haken en ogen geef ik aan dat Michael vier lessen mee moet naar het zweverige yoga en het vele malen duurder is dan 'Samen bevallen'. Ondertussen weet ik precies hoe ik Michael voor mij win. Ik leg uit dat 'Samen bevallen' een deel theorie is en een deel oefeningen en er zijn ook andere mannen aanwezig. Toch enigszins enthousiast (voor Michael zijn doen) kiest hij voor de cursus 'Samen bevallen'.

Ons dagelijks leven staat deze dagen natuurlijk volledig in het teken van ons meisje wat in juni wordt verwacht. Dat betekent klussen, opruimen en plaatst maken voor een nieuwe bewoner. Sinds we terug zijn van vakantie staan er overal in ons huis schuurmachines, verfpotten en kwasten. In een hoek in de toekomstige babykamer, nu nog computerkamer, stapelen de kadotjes en spullen die wij zelf hebben gekocht, zich op tot het plafond. Ik hou van kadotjes, maar het is soms ook overweldigend. Ouders die met schattige pakjes komen. Collega's die je verassen. Vriendinnen die dat truitje echt niet konden laten hangen. Super lief!

Ik had al zo'n vermoeden. In het begin van mijn zwangerschap sprak ik iedereen tegen die zei dat we een jongetje kregen. Maar de laatste weken ging ik toch twijfelen. Zou het dan toch een jongetje zijn? Voor Michael met zijn technische snufjes en sportiviteit zou dat natuurlijk heel erg leuk zijn. Daarbij is er zekerheid dat zijn mooie familienaam Pinchetti in iedere geval wordt doorgegeven. Gister was het zover. Voor de kerst had ik van Michael een pret echo gekregen, bij 17 weken kunnen ze namelijk al zien wat het wordt!

Best wel gek, na twee maanden verstoppertje spelen onder grote wijde shirts en truien. Na twee maanden samen met Michael een heel speciaal geheimpje te hebben, mag nu eindelijk iedereen het weten.... WIJ WORDEN VOLGEND JAAR JUNI PAPA EN MAMA!!!!