Och jongen, wat zou ik toch eens in je hoofd willen kijken. Eigenlijk niet want ik ben zelf ook iets prikkelgevoelig. Volgens mij is het er chaos. Zit je constant op een wip waarin je die chaos wil uitten versus je gedragen zoals het 'hoort'. Sinterklaas is daarin echt geen vriend, maar een onruststoker.
Nu ik steeds ouder wordt, kijk ik steeds meer op naar mijn moeder. Ouder worden we echt hoor, elke keer als ik een oud klasgenootje tegenkom denk ik 'goh jij bent ook echt ouder geworden'. Ik realiseer mij altijd dat diegene dit ook over mij zal denken. Ik zie ze ook hoor de rimpels, kraaienpootjes en grijze haren. Al zijn mijn herinneringen van mijn jeugd als de dag van gister. Bizar is dat.
Lieve Mex,
Je ligt nu lekker boven op bed te slapen. De wintertijd ging vandaag in, net als twee jaar geleden de eerste nacht dat je op de wereld kwam. Jij hebt een heel vast ritme, dus we moesten hard werken om je tot 12 uur wakker te houden. Je stond bijna te slapen.
Gefeliciteerd schat, 33 jaar alweer. Waarschijnlijk lees je dit niet op je verjaardag, maar als je weer eens inspiratie op doet om wat te gaan schrijven. De verassing zal er niet minder op worden, dat ik, na al die jaren samen iets voor jou schrijf ;)
Waar te beginnen...
Als moeder van ons chaotische gezin, breng jij er toch wel structuur in. Jij weet precies wat iedereen nodig heeft.
Jij had het over een geoliede machine, maar de belangrijkste schakel hierin ben jij. Oké, het gaat wellicht wat ver om te zeggen
dat als jij er niet bent, het gezin niet draait. Maar we weten beide hoe het huis er aan toe is als jij een dagje weg bent geweest ;)
Ja schat, jij laat ons gezin draaien als een goed geoliede machine en het is voor mij vanzelfsprekend om oneindig veel vertrouwen in jou te hebben als moeder en vrouw.
Ik zeg te weinig hoe trots ik op je ben, in vele opzichten.
Weten wat de kinderen nodig hebben, voel je meestal feilloos aan. Wellicht komt dit door je werk, of in ieder geval de branche waar je in werkt, maar veelal komt dit door jou als persoon. Zoals ik net zei, voel je dat meestal feilloos aan, want de kinderen worden ook ouder. Dat wil zeggen, Mila een kleine diva puber, Morris nu naar school en Mex naar een andere kinderopvang. Schat, ik hou van je, maar je weet precies waar ik me aan erger bij jou. God en laat onze dochter nu precies die eigenschap van jou hebben overgenomen. Gelukkig erger jij je er zelf ook aan, als onze... ahum prinses het ergens weer niet mee eens is en haar %&$#^%# puberhoofd opzet richting ons. Dat zijn de momenten die je minder goed kan handelen.
Daarentegen bij Morris weet je precies wat hij nodig heeft, als hij een zware dag op school heeft gehad. Eigenlijk heeft hij dit altijd nodig, maar je hebt hier niet altijd tijd voor of zin in....constante liefde ;)
Ik denk dat Morris het liefst altijd bij jou op schoot wil zitten, geknuffeld worden door zijn moeder als hij het (in zijn ogen) zwaar heeft. Al kan hij aardig doordrammen en hij dan het liefst in-your-face/space wilt zijn. Daar is Morris ook goed in, je irritatiegrens opzoeken en er eens flink over heen gaan haha.
Gelukkig doet school veel met hem en zoals je al eerder zei op een veelal positieve manier. Al zijn energie kan ie kwijt op school en komt vaak uitgeput thuis. Wat een leergierig en knap ventje is het eigenlijk. Ik snap wel dat dit je lieveling is :D
Door veranderingen alom, kwam het beter uit om Mex mee te nemen naar bzzzonder. Wat heb jij je daar zorgen om gemaakt en je schuldig over gevoeld, Mex weghalen uit zijn vertrouwde (kinderopvang) omgeving en mee nemen naar je nieuwe vestiging in Amersfoort. Maar wat we beiden weten, is dat die kleine dikke boef makkelijk contact legt en nieuwe vriendjes maakt. Zo gezegd, zo gedaan en volgens mij heeft hij het hartstikke naar zijn zin. Zorgen waren helemaal niet nodig :)
Ik zeg te weinig hoe trots ik op je ben, in vele opzichten.
Even terugkomend op hoe het huis er aan toe is als jij een dagje weg bent geweest, deze maand ben je vaker van huis dan thuis. Je geeft aan dat
het allemaal voor werk is, dat neem ik dan maar aan......
Maar wat vind je je werk leuk. Ik hoor vaak je verhalen aan, ook al vraag ik daar niet om, waaruit blijkt dat je wel echt op je plekje zit. Dat was eerst
in Ede, nu in Amersfoort, maar nog wel steeds bij bzzzonder. Bij dit bedrijf is vanaf het begin af aan een mooie route voor je uitgestippeld welke je moeiteloos
invult. Waar je nieuwe uitdagingen niet uit de weg ging die horen bij je rol als coach, ook al vond je niet alles even leuk.
Ik zeg te weinig hoe trots ik op je ben, in vele opzichten.
Ik hou van je, omdat jij mij altijd mijn ding laat doen, of dat nou motor rijden, achter de pc hangen, huishouden, handbal of wintersport is. Ik hou van je, omdat je er niet moeilijk over doet en me zelfs aan spoort deze dingen vaker te doen.
Jij cijfert jezelf weg voor het geluk van ons gezin. Hebben wij het naar ons zin, dan ben jij ook gelukkig. Oké, op de momenten dat de kids er alles
aan doen om ons (vooral jouw) leven zuur te maken krijg ik het vervolgens te verduren van jou...maar ik hou nog steeds van je schat.
Ik zeg te weinig hoe trots ik op je ben, in vele opzichten.
"Je wordt gewoon al bijna 35" zeg ik tegen Michael. "Nee joh". Even is het stil en je hoort hem rekenen. Je bent niet zo erg als ik, je vindt ouder worden nog niet erg.
Ik weet niet hoe met jullie dames zit, maar gemiddeld houdt ik mijn cyclus bij. De mijne is al sinds ik voor het eerst ongesteld was standaard 28 dagen. Echt op de klok. Door de drukte op het werk en de vakantie was ik het even kwijt. Dat gaf een beetje boel stress hier.
Nu vind ik dit onderwerp best privé maar ook moeilijk omdat ik best wel mensen ken die niet makkelijk hun kinderwens in vervulling kunnen laten gaan. Het één heeft niks met het ander te maken. Ik vind het ontzettend oneerlijk verdeeld en gun ieder die deze wens heeft een prachtig wonder.
Ik ben uber vruchtbaar. Werd ongesteld toen ik 11 jaar was. Was in één keer zwanger toen we het gingen proberen. Dit ging helaas mis na elf weken vlak voor we het de wereld in wilde brengen na een goede termijn echo. Mijn verloskundige had het gevoel dat ik goed vruchtbaar was, het was immers in één keer raak. Ze adviseerde na de miskraam zeker een maand te wachten voor we het weer gingen proberen. Drie maanden er na was ik zwanger van Mila. Nadat ik van Mila was bevallen stopte het bloeden in de kraamweek, precies een cyclus er na werd ik weer ongesteld. De verloskundige adviseerde meteen weer aan de pil te gaan, omdat mijn cyclus meteen weer op gang was gekomen.
Bij Morris was ik in één keer zwanger, Mex duurde wat langer maar hier waren we ook nog niet echt bewust mee bezig. Maar wel met hetzelfde verloop, direct weer een cyclus die op gang kwam.
Mex zijn zwangerschap was heftig, heel veel spugen een lange tijd, veel last van hormonen tijdens maar ook na de bevalling. Ik wist het zeker, drie is genoeg. Drie heb ik overleefd, maar net. Net geen postnatale depressie, maar het hing erom. Het was ontzettend pittig. Ik ben zo ie zo geen kleine baby moeder. Heb geen natuurlijke aanleg om rustig te cocoonen met zo'n kleintje. De geduld en rust om zo'n roze wonder helemaal opnieuw te ontdekken. Ik wil gewoon een peuter die kan zeggen wat hij wil, zonder dat je het wiel moet uitvinden. Mex is bijna twee en kan best goed vertellen wat er is, in zijn eigen taal, maar die begrijp ik.
Na Mex nam ik een spiraal, ik ben soms te druk of te moe, ik vergeet die pil dus ik moet zekerheid. Ook al heb ook ik verhalen gehoord over zwanger worden door een spiraal heen. Zelfs één die na het helpen bij haar man zwanger werd omdat de zaadleiders weer vergroeid waren. (WTF!?) Ik keek vooral uit naar het niet ongesteld zijn. Helaas waren de eerste maanden alles behalve dat. Het was vaker wel dan niet het grote feest. Mijn huisarts wilde het een half jaar aankijken dan moest er verbetering in komen. Nu anderhalf jaar later heb ik als één van de weinige dames gewoon een cyclus en wordt dus wel ongesteld. Gebeurt niet veel, maar ik kon vroeger ook nooit mijn pil doorslikken. Mijn cyclus brak toch door.
Maar goed, ik werd dus nu maar niet ongesteld. Ik wist het zeker, het had allang zover moeten zijn. Volgens Michael was dit niet het geval want ik had geroepen dat ik heerlijk een vakantie zonder zou hebben. Dat ik dat gezegd heb kan ik mij dus niet herinneren dus ik twijfelde ernstig. Ondertussen draait mijn hoofd overuren, droom ik van een baby die niet past in een auto, ons huis. Alle spullen zijn verkocht. Kan ik dit aan? Dit trek ik toch never nooit niet nog een keer? Mijn buik geeft wel krampen de afgelopen dagen, nee ik moet mijn lichaam vertrouwen het komt goed. Ondertussen blijft alles uit. Michael en ik hebben zelfs al gesprekken "Wat als...?" Willen we dit nog een keer? Hoe dan? Nadat we de knoop door hakken ga ik naar de wc en wordt verrast. Hallelujah!! Ik doe een vreugde dansje en denk bij mijzelf, dit is duidelijk. Het is goed zo... Echt!
En toch, toch hoeft Michael het niet definitief te maken voor mij. Iets met toch nog ergens een deur op een kiertje? Daarbij zit hij nog in zijn superhelden complex en is ervan overtuigd dat zelfs na het helpen bij hem, het hem gaat lukken om nog een wonder te scheppen. Ik laat hem maar in die waan en drink er nog eentje op. Fiew, wat een opluchting. Wat een contrast voor een ieder die aan de andere kant zit en elke maand hoopt op tegengesteld bericht. Ik denk aan jullie altijd en ben mij maar al te bewust van hoe dankbaar ik mag zijn voor die ettertjes die boven in hun bedjes gezond liggen te slapen.
-X-
Instagram is toch echt een tof medium. Een paar weken terug poste ik een open vraag of mensen tips hadden voor een originele gekke slaapplek voor een overnachting met kinderen. Eén van de suggesties was Jan Klaassen Dromenland. Hoewel ik echt weinig tot nooit een review schrijf, maar gister veel enthousiaste vragen kreeg via IG. Maak ik toch even een kleine review van deze te gekke plek.
Het is woensdagmiddag, de enige dag dat Mila thuis met vriendinnen af kan spreken (ik werk vier dagen, ontaarde moeder i know...). Dus het is vaste prik, elke woensdag komt er een vriendinnetje mee naar huis. Vandaag is het Anne. "Mam, Anne haar opa gaat vandaag dood", zegt Mila. Ik had vanmorgen al even contact gehad met haar moeder en na het spelen gingen ze inderdaad afscheid nemen van opa.
Lieve Mila
Ik ga jullie vanaf nu elk jaar dat jullie jarig zijn een brief schrijven. Dit had ik veel eerder moeten doen. Je wordt dit jaar gewoon zes jaar! Niet normaal. Als ik naar je kijk zie ik een meisje die steeds meer een dame aan het worden is. Een meisje die precies lijkt op mij, waarvan ik dingen zie die ik vroeger precies zo deed. Bijvoorbeeld als je ergens heel erg blij van wordt en het is je niet gegund, zoals het hebben van een konijntje. Jou reactie voel ik in mijn tenen. Het feit dat je papa bijna 24 uur hebt kunnen negeren omdat het van hem niet mocht. Hilarisch. Laten wij dames nou de baas in huis zijn want ze mag blijven.
Ik zie ook een meisje zonder angst en met groot vertrouwen in haar vader. Dat vertrouwen had ik ook in mijn vader, al was ik zeker niet zo’n durfal als jij bent. In bomen klimmen terwijl ik er met slappe benen naar sta te kijken. Je achterover laten vallen in papa zijn armen van grote hoogte. Achtbanen, attracties op de kermis waar papa nadien niet eens meer op zijn benen van kon staan en jij lachend uit komt.
Ik zie hoe je naar evenementen toe leeft. Voor alles maak je aftel kalenders. Voor een weekend weg, je verjaardag, de komst van Sinterklaas. Je vraagt ook altijd wat het volgende is om naar toe te leven. Ook dit herken ik zo.
Ik zie ook frustratie die ik herken. Als iets niets lukt en je zo geconcentreerd in je creativiteit zit. Dan vliegen de rollen plakband en verfkwasten om onze oren. Dit gaat vaak gepaard met hard gebrul. Stampvoeten als je broertjes heel vervelend zijn, maar je weet dat je de grootste bent en je die frustratie moet inhouden.
Ik zie hoe empathisch je bent. Dat als je kleinste broertje een prik moet je in tweestrijd zit, je wilt hem troosten maar je wil het verdriet niet zien. Daarom ga je wel mee naar het consultatiebureau , maar tijdens het prik moment wil je uit het kamertje en wacht je op de gang tot het voorbij is. Maar je kan ook helemaal in een film zitten en tijdens een zielig moment de tranen over je wangen laten rollen. (Geloof mij dit gaat nooit meer over.)
Je bent leergierig en de dingen die je interessant vind leer je makkelijk. Je gaat heel graag naar school. Na de zomer ga je naar groep drie en mag je echt dingen leren, want zodra er met keuze ochtend een bak duplo op de tafel staat kijk je mij aan met een blik die ik ken. “Ik ben hier toch veel te groot voor”. Toch is het goed, nog even kind zijn. Want als je echt zoveel op mij lijkt, wordt je snel volwassen. Draag je de wereld op je schouders en krijg je veel verantwoordelijkheidsgevoel. Veel zorgdrang. Die zie ik nu al wel. Maar omdat ik het herken wil ik je ook beschermen.
Beschermen. Och meisje, wat zou ik jou graag in een doosje doen… En dan echt. Ik hoop dat we je broers later altijd met je mee op pad kunnen sturen. Als ik naar je kijk, zie ik je soms al als volwassen meisje. Wat ben jij prachtig en je lijkt elke dag alleen maar mooier te worden. Maar je bent ook net zo naïef als ik was. Wat soms heerlijk is, want daardoor heb je niet door hoe hard de wereld is. Maar het maakt je ook zo kwetsbaar. Samen met papa gaan we een weg vinden waarin we jou vertrouwen geven dat je het ook alleen mag doen, maar waar we je toch kunnen beschermen. Hieperdepiep! Zes jaar ben je. We leven er al maanden naar toe, alles ligt al klaar in huis. Je taart is uitgezocht, je kinderfeestje voorbereid. Kon ik de tijd maar even stil zetten, want ze gaat veel te hard.
I love you!
Liefs Mama
Ik ben eigenlijk over het algemeen iemand die heel goed zijn grens kent en bewaakt. De afgelopen maanden gaan Michael en ik beide op werk gebied als een tierelier. Iets wat we beide erg leuk vinden en daarom als een soort stoom locomotief door banjeren. Alles wat op ons pad komt pakken we aan. Wij komen van de werken niet lullen generatie, de net niet millenials zeg maar. De generatie die gewend is hard te werken om iets te bereiken. Dat ergens in investeren vruchten af geeft voor de toekomst, ook als er niet daadwerkelijk iets tastbaars tegenover staat.