Van de week moest ik hard lachen toen moeder van de kindjes van mijn werk vastberaden zei dat de meiden echt niet zo veel speelgoed hadden!? Niet? dacht ik. Zeker tien keer zo veel als dat ik het ooit heb gehad en dan te bedenken dat Sinterklaas nog gevierd moet worden. Van zes verschillende poppen tot babycomputers, tot alles van Dora en de Smurfen. Trapauto's, puzzels en alles maakt geluid. Met het meeste spelen ze één keer en gooien het dan in de grote speelgoedkist bovenop de grote hoop. Deze meiden willen de hele dag knippen en plakken, kleien en puzzelen. Boekjes lezen zijn ze ook gek op, gelukkig kunnen ze kiezen in hun eigen bibliotheek in de bioscoopkamer!!!

Eigenlijk ben ik te moe om een stukje te schrijven. We kunnen al bijna een week genieten van prachtige witte landschappen en ik van ellendig lange trein reizen. Het is koud en de pittige winter staat voor de deur. Toch is het al meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste stukje 'Fuck it' heb geschreven. Het is bijna uit en ik zeg nu zelfs 'Fuck it' tegen het boek wat voor mijn gevoel al in de eerste drie hoofdstukken genoeg zegt over het principe.

8 februari 2008.

Vandaag was het dan zo ver, ik had om half twaalf mijn sollicitatie.
Samen met mijn klasgenootje Monique had ik afgesproken op Amersfoort centraal om tien uur. Omdat in onze ogen deze trein negen van de tien keer vertraging heeft, gingen we extra vroeg.
En natuurlijk had de trein het deze morgen niet.
Dus om kwart over tien stonden we veelste vroeg op Utrecht centraal. Om de tijd maar een beetje sneller voorbij te laten gaan zijn we even de H&M ingedoken. Maar van de zenuwen konden zelfs alle leuke aanbiedingen en bloesjes (ruit word de mode van zomer 2008) mij niks interesseren. Om elf uur pakte we bus 11 richting het Wilhelmina kinderziekenhuis. Het UMC en het kinderziekenhuis liggen naast elkaar, maar omdat het reguliere ziekenhuis zo kolossaal was hadden ze ieder een eigen bushalte.