Hiep hiep hoera! Marley is 6 februari 1 jaar geworden. Dat betekent dat hij nu officieel volwassen is.

Van de week moest ik hard lachen toen moeder van de kindjes van mijn werk vastberaden zei dat de meiden echt niet zo veel speelgoed hadden!? Niet? dacht ik. Zeker tien keer zo veel als dat ik het ooit heb gehad en dan te bedenken dat Sinterklaas nog gevierd moet worden. Van zes verschillende poppen tot babycomputers, tot alles van Dora en de Smurfen. Trapauto's, puzzels en alles maakt geluid. Met het meeste spelen ze één keer en gooien het dan in de grote speelgoedkist bovenop de grote hoop. Deze meiden willen de hele dag knippen en plakken, kleien en puzzelen. Boekjes lezen zijn ze ook gek op, gelukkig kunnen ze kiezen in hun eigen bibliotheek in de bioscoopkamer!!!

Sinds ik bij Kindergarden werk merk ik zo'n grote ommezwaai in opvoedingsstijlen als met vijf jaar geleden. Ouders lijken minder zorgeloos en zijn daardoor soms tot het zieke voorzichtig en beschermend. De GGD en consultatiebureaus werken daar al goed aan mee. Je mag tegenwoordig in een zwangerschap bijna niets meer eten, de gemiddelde vrouw gaat op de helft al minder werken. Flesjes moeten gemaakt worden met gekookt afgekoeld water. Als je géén borstvoeding geeft ben je een ontaarde moeder. Wanneer een pak melk twee dagen open staat moet je het ondanks dat het nog vijf dagen goed is, weg gooien? Als het dertien graden is lopen kinderen met zes lagen kleding, snowboots en een sjawl. Daarbij heeft elk kind tegenwoordig wel iets. Sinds het bekend is dat je van koemelk drukke kinderen krijgt, diagnostiseren ouders hun eigen kinderen en hebben we nu kinderen met koemelk allergie, pinda allergie, zonder dat ze ooit bij een dokter zijn geweest. Waarom voelen ouders zich zo onveilig en houden ze met hun bezorgdheid hun kinderen zo ontzettend klein?

Het is al bijna 18 jaar geleden, ik was zeven, toen mijn moeder op haar vierendertigste 'non hodgkin' oftewel lymfeklier kanker kreeg in haar lies. Mijn zusje was vijf jaar oud. In de tijd van de chemokuren van mijn moeder pastte oppas Derkje op ons. Ze bracht ons naar school, kookte en speelde met ons. Alsof de geschiedenis zich herhaald, ben ik nu Derkje.