Ding, dong! Ik doe de deur open en voor mij staat een jonge jongen in een grijs/groen pak dat hem veel te groot zit. Op de achtergrond een stevige oudere dame met rode lippenstift op, ze oogt heel vriendelijk maar wanneer ze begint te praten is ze streng. De jongen vraagt mij of ik ook zo veel nadenk over alle onrechtvaardigheid in de wereld? Of ik ook vind dat er meer fout gaat dan goed? Ik zeg inderdaad dat ik mij dit vaak afvraag. "God heeft hier het antwoord op en kan ervoor zorgen dat alles ophoud!" "Oh ja, waarom doet hij dat dan niet?" Zou hij meer dan zoveel volgers nodig hebben om zijn 'plan' te willen uitvoeren? "Mag ik u een stuk uit de bijbel voorlezen om dit bewijzen?" vraagt de jongeman. Ik krijg een beetje een gek gevoel in mijn buik als ik de jongen in zijn ogen kijk. Onzeker, met zijn (zo zegt hij later) strenge moeder die achter zijn schouder hem nauwlettend in het oog houdt. Net alsof hij mij een liefdes serenade gaat brengen. Weliswaar een verplichte serenade, aan God.