Hoewel we ons echt afvroegen of Marley zich ooit als een mannetje zou gaan gedragen, zijn poot zou gaan optillen en dominanter zou worden? Gebeurde dit tot lange tijd niet. We riepen al: 'Nee, hij is gewoon niet normaal!'

Pfff, ik kan hem wel achter het behang plakken deze dagen. Hij loopt de hele dag te zeuren, te druppen. Hij eet niet, loopt overal aan te snuffen en pakt elke kussen die hij maar pakken kan om op te rijden. Marley is toch meer een vent dan we dachten, zeker nu er een loops teefje in de buurt loopt.

Ik was niet zo'n opvallende puber of misschien juist wel. Wanneer andere moeders met hun handen in het haar zaten bij het onverklaarbare gedrag van hun kind, haalde mijn moeder haar schouders op. Ik was als puber net als nu braaf, onzeker, gestructureerd, naief. Wel viel ik op. Niet door mijn schoonheid, vooral door mijn lengte en vreemde kleding keuzes. Het leek wel alsof ik jong zijn wel prima vond.