Levenslijn

“Man, stel je niet aan!” denk ik soms. Mila haar huilen is in het afgelopen jaar veranderd naar intens hard geluid maken bij de tranen. Haar emoties zijn all-over the place. Ze kan in eens van heel blij naar super boos gaan binnen een kwartier. Vaak gaat het boos zijn ook weer over in tranen. In de vakantie miste ze haar vriendinnen. Ze was stil, geïrriteerd en sloot zich een beetje af. “Het lijkt wel of ze in puberteit komt, maar dat is echt veel te vroeg…” Mijn collega wees mij op de negenjaarsfase. Groot geluk dat ik mag werken met kinderen, want precies op dat moment kregen wij de training aangeboden van Arenda Klukkert. Kindercoach die werkt met kinderen in de negenjaarsfase. Een mega belangrijke fase en het gekke is dat ik tijdens mijn beide studies dit onderwerp nooit behandeld heb gekregen. De negenjaarsfase is geen pre puberteit, want het heeft helemaal niks te maken met hormonen. Het heeft te maken met je plekje in nemen in je klas, in je sociale structuren en in de wereld. Een best wel een moeilijke taak in je jonge leven. In groep vier heeft Mila een intelligentietest gehad om te kijken of ze voldoende werd uitgedaagd of dat we haar misschien zelfs wel overvragen. Mila is bovengemiddeld intelligent. Bij het start gesprek in groep vijf zei haar juf, “die test leggen we weg”. “Je zal zien dat ze dit jaar ‘afzakt’ naar gemiddeld want het sociale gebeuren is veel belangrijker in deze leeftijdsfase dan presteren en leren”. Het eerste rapport kwam binnen en inderdaad alles voldoende, ruimvoldoende. IEP scores die gemiddeld waren en een harstikke gelukkig kind. Man, wat ben ik overigens gek op sommige leraren en zo ook deze juf. Echt respect hoe leraren met veel ervaring zo ontspannen zo’n dynamische leeftijd aan kunnen. Vorig jaar ging ik mee op schoolkamp. Als leiding sliep je niet bij je eigen kinderen, ik sliep bij de meiden van groep zes. De verhalen gingen al de rondte dat groep zes altijd pittige groepen zijn. Veel ruzie’s en onderling gekonkel. Ik sliep bij deze meiden op de slaapzaal en kon met eigen ogen zien wat er in de praktijk gebeurd. Ik kan het bijna uittekenen. Er is altijd een leider, ‘queen bee’. Andere meiden kijken naar haar op. Zij bepaald veelal hoe er met elkaar omgegaan wordt. Maar ook de rangen van haar ‘volgers’. Er zijn eigenlijk drie rangen, eerste rang zijn haar ‘besties’, tweede rang mogen erbij als zij dit aan geeft en derde rang zijn de kinderen die niet getolereerd worden. Het is bijna high school achtig, maar bijna iedereen wil in de eerste of tweede rang terecht komen. Daar zit je immers veilig. Het betekent overigens niet dat de “queen bee” een onaardig kind is. Het zijn juist kinderen waar zoveel onderliggend broedt. Schrijf nooit het kind af maar kijk altijd naar het gedrag wat erachter ligt. Ook als ouder van een struggelende dochter die er zo graag bij wil horen. We zijn twee weken gestart in het nieuwe schooljaar. Mila vindt haar juf en meester te gek. Ik ben stiekem ook heel blij met deze twee. Grappig na zes jaar basisschool moeder zijn krijg je ook voorkeuren en dat is helemaal niet erg. De eerste week hebben ze weinig gewerkt. Ze zijn vooral bezig met een stevig groepsproces neer te zetten. Met pedagogische ogen kijk ik van de zijlijn mee en kan nu zien hoe het in de praktijk gaat. Maar zie ook gelijk hoe belangrijk dit is. Mila verteld over de teambuilding, over het stoplicht wat ze neerleggen na de pauze. Tijdens de pauze spelen ze buiten met minder toezicht. Dat zijn de momenten dat venijn en onrust kan ontstaan. Het stoplicht gaat van lichtgroen tot donkerrood. Wanneer ze terugkomen van buitenspelen leggen ze hun magneet op de plek wat ze ervaren hebben met buitenspelen. Echt een mega mooi instrument. Je maakt de drempel zo laag zo om aan te geven hoe je je gevoeld hebt. Je hoeft hiervoor niet naar de meester te gaan, de drempel niet over om je gevoel te verwoorden. Je mag er gewoon zijn, op je eigen plekje. In de eerste week kregen we al in een parro bericht te lezen dat er veel stoplichten op oranje waren en dat betekent dat er iets uitgesproken moet worden. Super goed! Dit geeft zoveel vertrouwen voor ouders dat de leraren hier bovenop zitten. Mila is een open meisje, vertelt graag, deelt veel en stelt vragen. Vorige week riep ze uit het niets, “ik mocht vandaag niet mee doen maar (vriendin) wel”. “Oh?” zei Michael, “wat vind je daarvan?” “Toen ging ik met iemand anders spelen”, zei Mila. Michael vraagt Mila wat zij had gedaan als het andersom geweest zou zijn. Stel zij mocht wel mee spelen en haar vriendin niet. Mila geeft heel eerlijk aan dat ze niet weet wat ze dan had gedaan. Michael en ik kijken elkaar aan. Grappig hoe wij er meteen een mening over hebben en Mila er niet zwaar aan tilt. Woensdagmiddag hadden de vaste vriendinnen van Mila grootse plannen. Ze hadden bedacht dat ze bij de meiden gingen spelen die allemaal dichtbij elkaar wonen zodat ze elkaar konden ontmoeten en met zijn allen konden spelen. Ze hadden het er al dagen over. Bij het ophalen was het hele plan veranderd en was één van de meiden in dikke tranen. Wat gebeurd hier? Gister kwam Mila thuis en zei “vandaag mochten we wel met zijn allen spelen van ..” En de alarmbel ging af in mijn hoofd. Negenjaarsfase, meidenfenijn, groepsproces. Ik heb gister met Arenda gespard omdat ik mij afvraag wat je doet als dit in een groepsproces gebeurd. Zeker als je nog in de groepsvorming zit. Ook voor in de praktijk bij Bzzzonder, maar vooral nu als moeder. Ik ben dan wel altijd de moeder die van zich laat horen. Maar ik ben ook te geschoold en ervaren als pedagoog om niks te zeggen. Arenda die ook leerkracht is geweest geeft heel veel tips. Maar de belangrijkste is het signaal af te geven aan de leraren. Want zij moeten het groepsproces neerzetten en wanneer dit in de beginfase niet goed staat, voel je dat het hele jaar. Ze benadrukt ook het zien van het kind achter het gedrag. Dat gaat niet alleen om de leider, maar om elk individu. Mila is bijvoorbeeld heel naïef en dat is ergens prachtig mooi en siert haar onschuld. Kan ook betekenen dat zichzelf onvoldoende beschermt op de echte wereld. Hoe de anderen reageren op iemand vraagt ook aandacht voor het kind achter het gedrag. Ik heb het signaal afgegeven, juist omdat venijn niet opvallend gebeurd en in een klas met 33 kinderen het zo kan zijn dat dit gemist wordt. Michael zei “ben zo benieuwd wat die leraren nu over je zeggen, heb je weer zo’n zeikmoeder”. Prima dan neem ik die rol wel. Denk dat ik overigens zo bekend sta in de school. Die moeder van de Pinchetti’s die altijd aangeeft als ze ergens tegenaan loopt. We hebben het met Mila vooral gehad over het feit dat groep zes best een pittig jaar kan zijn op het gebied van vriendschappen. Dat ze vooral dichtbij zichzelf mag blijven en moet doen wat goed voelt. Ik hoop echt dat ze zo met ons blijft delen, zodat we kunnen mee denken en vooral mee kunnen leren in deze fase van het opgroeien. Oh jongens ik zeg toch zo vaak, hoe groter de kinderen hoe groter de zorgen. Maar aan ons om stevige individuen op de wereld te laten opgroeien. Wat een pittige taak….

«	maart 2023					»
ma	di	wo	do	vrij	za	zo
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Log in