Spiegels

Mensen die zich verdiepen in familieopstellingen, innerlijke families en systemen kennen de woorden 'kleine meisje' (je kwetsbaarheid, klein durven zijn) en 'kleine jongen' (de ontdekker, avonturier, grenzen zoeker). Iedereen heeft die familie in zich, naast de vader figuur en de moeder figuur. Nu Mila echt volle bak in de negenjaarsfase zit word ik onwijs geconfronteerd met mijn 'kleine meisje'. Zij is niet alleen mijn kleine meisje, maar ik projecteer hoe mijn 'kleine meisje' altijd groot moest zijn volledig op haar. Toen ik negen was verhuisde we naar Amersfoort, daar ging ik naar de derde basisschool in mijn leven. Vol in die negenjaarsfase. Mijn ouders startte hun eigen bedrijf in een andere plaats en wij waren alleen thuis. Ik was negen en mijn zusje was zeven jaar oud. We waren sleutel kinderen. Uit school konden we doen wat we wilden, uitnodigen in huis wie we willen, als we maar om vijf uur het eten klaar hadden staan. Ja, wij deden vaak zelf boodschappen, kookte op vuur en het eten stond klaar. Als ik dit nu projecteer op Mila is er geen haar op mijn hoofd die dit normaal vindt. Maar het is wel mijn normaal.

Mijn moeder is een harde vrouw. Ik vond dat altijd onwijs sterk. Maar nu ik ouder word vind ik het eigenlijk heel eenzaam. Ze mocht nooit ziek zijn, want de zaak moest draaiende blijven. Wij mochten ook nooit ziek zijn, want ze kon niet thuis blijven om voor ons te zorgen. Ze liet ook amper merken dat ze kanker had. Eén dag op bed na de chemo en door. Ze gaf laatst zelf toe dat ze er niet aan wilde denken dat ze ook dood kon gaan. Mijn moeder haar levensthema is ook kwetsbaarheid. Toen zij een half jaar terug qua gezondheid niet goed ging en er onderzoeken waren ingepland, mochten we niet langs komen. Pas nadat de uitslagen goed waren wilde ze weer leuke dingen inplannen.

Ik geloof dat je van je voorouders lasten mee draagt, bepaalde manieren, opvattingen, normen en waarden. Maar ik geloof ook dat hoe bewuster je hiervan bent, hoe makkelijker het is om het tij te keren. Maar wanneer je gespiegeld krijgt van je eigen kleine meisje dat je er op vele momenten nog echt niet bent, is dit rete confronterend.

Naast mijn DISC opleiding krijg ik ook extra verdieping in mijn EQ (emotionele intelligentie). Iedereen heeft bagage, ik denk zelf dat ik die heb op heel veel vlakken. Wat maakt dat ik mij in heel veel mensen kan inleven. Mijn EQ is bovengemiddeld, maar mijn impulscontrole onder gemiddeld. Wat overigens past bij mijn DISC, ik ben een hoge D dus ik ben mega snel. Sneller dan dat ik er soms echt over kan nadenken of echt iets bij kan voelen. Ik schakel en zie daarna wel welke consequenties dit heeft gehad.

Voor de vakantie was ik echt niet fit, weken van kwakkelen en ziek zijn. Michael al weken ziek, dus ik droeg het gezin best wel alleen. De negenjaarsfase in de klas is redelijk onder controle, wat niet betekent dat het er niet is. Tijdens het maken van een afspraakje was er een misvatting. Ik ben overigens geen voorstander van met zijn drie spelen. Dus daar stuurde ik op aan. Omdat ik echt in mijn primaire gedrag zat (niet fit en dus nog lagere impulscontrole) was mijn lontje op. De meiden kwamen niet tot een oplossing en dat gaf een onaangenaam gevoel. Ik wilde uit de situatie en zei tegen Mila dat zij dan mee naar huis ging. Ik wilde weg en snel. Mila heft haar hoofd en maakte zich letterlijk breder(moederfiguur). Ze stapt dapper op haar fiets en ik zag dat ze zich heel erg groot hield. Dat was de eerste spiegel, ik vraag van haar om haar kleine meisje opzij te zetten en te kiezen om erboven te staan. Thuis benoemde ik dat het echt oneerlijk was voor haar. Mijn woede richting eigenlijk de harde wereld was op de voorgrond. Mila barstte in luid gesnik uit. Al snel word ik gebeld door een andere moeder. Zij spiegelt mij wel vaker heel sterk en ook dit keer gaf ze aan, "er gebeurde echt iets heel interessants tussen jou en Mila". Ik liet dat binnenkomen en al snel kwam ik bij mijn kleine meisje. Gatver, ik was conflictvermijdend, ik vroeg Mila om totaal geen gehoor te geven aan haar gevoel, ik vroeg haar om groot te zijn, erboven te staan. Maar ze is pas negen jaar oud, ze voelt onwijs veel. Ik ging naast Mila zitten en zei dat het mij speet.  Ik vertelde haar dat ik haar juist wil leren om niet zo streng voor zichzelf te zijn, omdat ik dat vroeger ook niet geleerd heb. Dat ze mij daarbij mag helpen. Toen zei ze, "Mama, als je misschien even had gewacht was het opgelost". Bam! Spiegel.

Ik spreek zowel prive als op het werk moeders met dochters in deze leeftijdsfases. Ik vind het intrigerend. Want hoe meer ik naar ze luister, die moeders, hoe meer ik zie dat ze gespiegeld worden door hun jongere versie. Die spiegel is echt best wel eng om in te kijken. Ik merk dat we allemaal ongeacht onze achtergronden echt vinden dat we objectief zijn. Dat zijn we niet hoor. Want wanneer onze dochters geraakt worden, word dat 'kleine meisje' in de moeder ook keihard geraakt. Ik voel de pijn van Mila feilloos. Waardoor ik naar het geheel niet meer objectief kan kijken. Of het verdriet van je dochter de objectieve waarheid is, dat maakt niet uit. Het is haar waarheid, want zij voelt dit. En gevoel is altijd echt. Dat maakt deze fase zo ontzettend ingewikkeld. Wat die meiden voelen is allemaal zoveel, daar de kern uithalen is bijna niet te doen. Als ouder zijnde kan je dit niet sturen, moet je er vooral zijn voor je dochter. Ze vasthouden en naar ze luisteren. Met ze meedenken. Want als ik echt goed terug kijk naar dat negenjarige meisje, weet ik dat deze fase zo belangrijk is voor je verdere toekomst. Het maakt mij wie ik ben, maar maakt ook dat ik met mijn 'shit' moet leren dealen omdat mij dit nooit echt geleerd is. Daar is geen goed of fout in. Maar ik heb nu de kans om het te doorbreken en die pak ik met beide handen aan.