Puberella

“Wacht maar…” hoor ik menig al langer puberouder denken. Ik heb natuurlijk nog de ‘light’ versie van puberella. Ze is pas elf. Maar wel een mega zelfstandige elf jarige die al jaren tussen de grote meiden danst en dit jaar zelfs tussen de grote pubers. Ik ben niet onbekend hoor met pubers. Hoe meer ik tussen ze in mag staan hoe leuker ik ze ga vinden.

Op mijn werk hebben we de pre pubers op de bso, de mega pubers in het leerwerkteam. Ik vind ze echt te gek en zo uitdagend. Ze maken ons scherp omdat ze houden van drama. Geef ze een vinger en ze pakken je hele hand. Dat maakt dat je heel bewust moet zijn in je communicatie. Naar hen, maar ook naar elkaar. Ze pakken je op de kleinste details en geven dit direct terug.  Ze spelen ons uit en dat maakt dat wij constant moeten afstemmen als team. Goed voor de teambuilding! Ik denk dat op dit moment ons team nog nooit zo duidelijk met elkaar gecommuniceerd heeft. “Wat heb jij met ze afgesproken?” zijn de vragen die we dagelijks stellen. Iedereen de neus dezelfde kant op, check! Zo ontzettend leerzaam en tof dat ze ons dingen laten leren die we niet van nature altijd zo doen.

Op maandag geef ik na de kleinste jeugd ook de pubers training. De net pubers, eerste jaar op de middelbare school. Maar de ook de wat langer pubers. Deze twee groepen begrijpen elkaar niet zo goed. Dat is interessant. Wat ik grappig vind is dat ze denken dat ze niet te lezen zijn, maar hun koppen spreken boekdelen. Als ze het jammer vinden dat ze niet mee mogen doen met de hele grote en denken hun teleurstelling te verbergen. Als elke warming-up niet leuk genoeg is. Doe ik een spelletje is het kinderachtig, doe ik het niet is het saai. Een grote mond zie ik niet als onbeschoft, ik zie het als veiligheid. Als ze volkomen zichzelf kunnen zijn is er liefde. Ik zie de pubers al rollen met hun ogen als ik dit zeg. Overigens beginnen mijn zinnen zo ook vaak als ik ze ergens op aanspreek, “lieve …”  Ik veroordeel je niet en fijn dat je je veilig voelt, maar we kunnen ook op een andere manier met elkaar praten. Dik vet ‘volwassen ouder’ dus volgens Kluun. Pubers zijn keihard en ongeremd. Betekent dat jij soms ook direct en duidelijk kan zijn. Laat dat nu exact in mijn woordenboek staan. Hoe eerlijker hoe meer je bij ze voor elkaar krijgt. Dus je zwakke kanten mag je ook echt laten zien.

*Tipje lees de boeken van Kluun en kijk Pubers op NPO op dinsdag avond waar hij de voice-over echt zo tof doet.

Nu naar mijn eigen puberella. Ik hou van dat kind. Je eigen puber confronteert je keihard op je pijnpunten. Want hoewel ik andermans pubers goed aankan, is die van mijzelf een spiegel waar ik soms niet in wil kijken. Eigenlijk vind ik het te gek om Mila te zien loskomen van ons. Hoewel ze nog steeds heel eigen is, is ze ook steeds meer aan het groeperen. De meiden van dansen zijn haar voorbeeld en dat is steeds meer terug te zien in kleine en grote details. Haar manier van dansen veranderd, haar gezichtsuitdrukkingen en haar kledingstijl. Het feit dat ze zich optrekt aan ‘echte’ meiden. Meiden met een verhaal, met struggles, meiden met echte emoties, geeft mij heel veel rust. Ik ken de meiden van dansen en ze zitten allemaal in mijn hart. Ik ken hun verhalen en het is zo leerzaam voor de jongere generatie om van ze te leren. Denk aan onderwerpen zoals ‘body positivity’, onzekerheid, omgaan met scheiding, andere angsten. Ik zou het heel lastig vinden als ze zich zou optrekken aan een popidool. (Idool is ook een ouderwets woord zegt Mila).

Nu ben ik zelf geen puber geweest. Dat kon ook niet echt. Ik was natuurlijk jong heel verantwoordelijk. Zorgde voor eten op tafel en was alleen thuis met mijn zusje. Tussendoor moest ik ook nog ergens kind zijn en ik denk dat ik die onderweg verloren ben. Een aantal weken geleden had ik mijn eerste afspraak bij de praktijk ondersteuner. Toen ik na de zomer geconfronteerd werd met ziekte bij mensen waar ik om geef en getriggerd werd door iets wat mij zwak maakt kwam er paniek. Ik ga de veertig niet halen voelde ik in alles. Na een hele zondag in tranen besloot ik de maandag naar de huisarts te gaan. De huisarts prikte door na alle onderzoeken die ze daar ter plekke kon doen en verwees mij door naar de POH. Bij de POH kwam ik al binnen met dat ik weet wat het ‘probleem’ is en dat we dus zo klaar waren. Ik stond die middag al op het punt om de afspraak af te zeggen want er zijn mensen die haar tijd veel meer nodig hadden. Natuurlijk kreeg ik direct de spiegel. We zoomde al snel in op mijn puberella en de spiegel die zij mij elke keer voorhoudt. Ik herken namelijk niks van het puber zijn, omdat ik al snel volwassen was. Ik heb niet geëxperimenteerd, ben niet uitgegaan, heb geen grenzen opgezocht of regels verbogen. Dat kon ook niet want mijn ouders waren niet thuis om die grens bij op te zoeken. Ik weet ook zeker dat het feit dat ik vaak recalcitrant ben of zelfs dwars, komt uit het feit dat ik nu duidelijk wil laten horen wat ik ergens van vind. Ik wil graag afwijken van de norm. Ik wil gezien worden en gehoord. Soms in overtreffende trap.

Dus die pubers zijn te gek. Omdat ze echt zijn, ongefilterd. Omdat ze aan het ontdekken zijn en zich bij jou veilig voelen als ze de strijdt met je aangaan. Omdat ze een best wel spannende ontdekkingstocht aangaan in een wereld die steeds ingewikkelder wordt. Sta ernaast in plaats van erboven. Kluun zegt ook dat het bewezen is dat hoe meer regels pubers krijgen hoe meer ze de strijdt kunnen aangaan in het zoeken naar wie ze nou echt zijn. Wie weet praat ik over een paar jaar heel anders. Heb nog wel even te gaan met drie kids. Maar ze zijn zo leuk die pubers en vooral leerzaam als de pest.