Prestatiegericht

Mila heeft een bizar traject gehad de afgelopen zeven jaar dat ze naar school gaat. Van een bange muis in groep één waar de juf vond dat ze in groep twee in het speciale aandacht groepje moest. Groepje rood (blog). Het eerste jaar waar ik ten strijden ging met de juffen omdat niemand haar kent als bang muisje. Dat ik zeker wist dat ze cognitief niet ondersteund moest worden, maar dat ze moesten kijken naar veiligheid in de klas. Volgens de juf was het beter dat ze bij de kinderen kwam met taalachterstand en gedragsproblematiek. Zo gingen we door naar een intelligentie onderzoek in groep vier omdat die juf ervan overtuigd was dat ze nog veel meer kon dan dat ze al deed. Wederom de tijgermoeder die het tegen wilde houden. Er ontstond paniek bij Mila wanneer 'meer werk' werd genoemd. Het meisje dat alles perfect wil doen en zo ontzettend streng voor zichzelf is. Uitslag onderzoek, IQ van 130, bovengemiddeld intelligent, meer begaafd. Maar er kwam geen extra werk, dat hebben wij tegen gehouden. In groep vijf een juf die deze test uitslagen heeft weggelegd en er een schooljaar niet naar heeft gekeken. Wat een verademing. Mila mocht 'zijn'. Door naar groep zes, de negenjaarsfase. Alle toets uitslagen en rapporten onder gemiddeld, gemiddeld. Wat een strijdt heeft dit meisje gehad vorig jaar met alle onrust in de klas. Haar plekje zoeken in de wereld. Durven staan voor haar eigen idealen. Vriendschappen durven stoppen, mensen durven aangeven wanneer ze over haar grens gaan. Na zes weken zomervakantie en minimale contacten met alle klasgenoten was ze er. Nu groep zeven. Een vliegende start. Een juf die helpt met inplannen van haar huiswerk, wij thuis die helpen met leren. Mila en Michael zijn copy paste qua leergedrag. Beide streng voor zichzelf, beide blokkeren als ze denken dat ze iets niet aankunnen, beide faalangst. Maar beide zo'n onbegrijpelijke manier van het snel oppakken van lesstof. Michael pakt samen met Mila een kwartiertje topo en het zit erin. Een heel hoog opgeleid vriendinnetje spiegelde mij, "Maakt het uit als ze naar de vmbo gaat Mel?"  Toch maakt het uit. Ik vind dat ze zich moet uitdagen tot op zekere hoogte en dat ze niet onder haar niveau moet presteren. Ik denk dat er meer mogelijkheden en keuzes zijn als je een hoger eind niveau hebt. Dat is ergens heel naar om te zeggen. Maar wel de realiteit. En dat is onwijs confronterend wanneer je bedenkt dat ik via de VMBO naar MBO en toen HBO ben gegaan. Ik vond mijn weg, maar eerlijk ben ik nooit extreem uitgedaagd. Michael die zeker weten bovengemiddeld intelligent is heeft nooit een studie afgemaakt. Want wanneer het niet mee zat en hij slechte cijfers haalde stopte hij met de opleiding. Hij is er ook gekomen en heeft nu echt een te gekke baan. Waar die wordt uitgedaagd, waar ze zijn potentie zien en waar hij bijna het dubbele verdient dan ik met mijn HBO. 

Morris het kind waar we vanaf week zes op de wereld ervoor hebben gezorgd dat hij never nooit een label zou krijgen die ervoor zorgt dat de wereld om hem heen het gevoel zou hebben dat hij 'anders' is. Lieve gevoelige Morris. Hij ging naar school en ik eiste een gesprek met de directrice. Ik kreeg een nieuw soort aanmeldformulier waarin ik mocht aankruisen welke eigenschappen op hem van toepassing waren. Ik kon kiezen uit; -huilt veel, -snel boos, -overgevoelig, -druk, -lage spanningsboog. Ik kan nog wel even doorgaan. Alles was op hem van toepassing. Met dikke rode stift zette ik een kruis door deze keuze mogelijkheden en eromheen omschreef ik Morris. Bij de directrice gaf ik mijn pedagogische visie op deze vragenlijst. Hoe moet een kind een kans krijgen als je alleen maar kan kiezen uit deze eigenschappen? Hoe gaat een juf een kind ontvangen als je op papier krijgt dat hij om alles jankt en zich snel onbegrepen voelt? (Bij het inschrijven van Mex stond er op de lijsten een open vak met "omschrijf je kind". Mijn taak is volbracht.) Morris kwam bij een juf die gespecialiseerd is in hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid. Bij haar en haar duo mocht Morris 'zijn'. Met zijn onverklaarbare onrust, met zijn verdriet, met zijn sociaal niet sterk genoeg zijn om sommige dingen te doen. Wel zei ze vanaf het begin dat hij echt heel intelligent is. Maar dat hij sociaal niet sterk genoeg is om extra uitdaging op cognitief gebied aan te kunnen. Volledig mee eens. Groep drie ging hij als een speer. Hij is als een spons. Hij zuigt nieuwe dingen tot zich en maakt het helemaal eigen. Zijn juf in groep drie toetst hem door en hij haalt in groep drie al het eind niveau van groep vier. Even word een klas overslaan besproken, maar die vegen wij direct van tafel. De 'oude stempel' juf zegt wel dat het opvalt dat die soms zo snel moet 'janken' als hij in de spotlight staat. Precies de reden waarom er van iets overslaan echt geen sprake mag zijn. Morris krijgt wel extra uitdaging op zijn huidige werk. In groep vier behoud hij hetzelfde niveau en haalt op sommige vlakken het niveau van zijn zus. Er wordt verrijkingsklas genoemd. De groep waarin ze echt uitgedaagd worden grenzen op te zoeken, op onderzoek uit te gaan wanneer ze moeilijke vraagstukken voorgelegd krijgen. Het voelt veel te snel. Hij is er sociaal nog niet. Ondertussen gaat hij naast het voetballen ook handballen. Voor beide blijkt hij talent te hebben. Dit zijn ook de genen van zijn vader. Morris groeit in het sporten. Wordt zekerder en dat is terug te zien in de klas. In zijn eerste spreekbeurt heeft hij onwijs zin, ondanks dat hij het spannend vindt. Wat een overwinning. We zien Morris tijdens toneelstukken vooraan staan dansen, zingend. Vrij in zijn lijf! In groep vijf opperen zowel zijn juf als wij dat we toch willen kijken naar de verrijkingsklas. Helaas heeft zijn juf op dit moment iets minder gevoel voor zijn gevoeligheid en het traject loopt een beetje spaak. Morris heeft verwachtingen die niet worden waargemaakt en ik wijs de juf op het feit dat je kinderen die gevoelig en faalangstig zijn beter een harde 'nee' kan geven, dan onduidelijkheid. Uiteindelijk schept de juf ons een verwachting van een traject die volledig prestatiegericht is. En ik trek aan de rem. Ho! Dit gaan we niet zo doen. Of we denken met zijn allen dat hij het aankan of niet. Maar hij gaat niet aan de hand van prestaties beoordeeld worden. Wederom vraag ik om een gesprek. Ik wil zijn oude kleuterjuf die deze klas coördineert spreken. Zij neemt de tijd, legt uit dat de opbouw is om hem te laten wennen aan de grote hoeveelheid werk die erbij gaat komen. Maar er is geen twijfel dat hij het aankan. Morris is het jongetje in ons gezin die we eerder moeten remmen dan moeten stimuleren.

Mex ons herfstprotocol kind. Geboren eind oktober dan val je daar net onder. Onze flierefluiter, onze pippi langkous met "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan.." als lijfspreuk. Sterker nog, Mex zegt "ik kan het!" Mex is niet bang om fouten te maken. Overschat zichzelf eerder dan dat hij zich laat tegen houden met de gedachte dat hij iets niet kan. Mex met het ruimtelijke inzicht van heb ik jou daar. Oplossingsvermogen tot en met. Mex is een kind die heel goed beredeneerd wat oorzaak en gevolg is en anders naar de antwoorden opzoek gaat.  Het jongetje dat laat ging praten, want hij had een grote broer en zus die dat voor hem deden. Het jongetje dat niet perse gevoelig is voor letters maar echt aangaat van cijfers. Hij mocht mee naar groep drie. Maar die letters moesten aangewakkerd worden. Ook Mex had een hele fijne juf die hem zag zoals die is. Hij mocht gewoon mee met zijn vriendjes door naar groep drie. Vriendjes die heeft hij in overvloed. Elke nieuwe persoon dat hij leert kennen is zijn vriend. Mex die de wereld ziet door een soms nog naïeve bril. Mex is mijn soulmate op heel veel vlakken. Vooral op het iets gewoon doen zonder na te denken over de consequenties. Te dealen met de fouten en deze vaak charmant op te lossen. Op de vlakken die je leuk vind heel makkelijk leren en de dingen die je wat minder interesseren wat meer tijd nodig hebben. Mex ging niet helemaal lekker mee in het tempo van het lezen van de klas. Daar moet gewoon een bepaald niveau gehaald worden. Rekenen doet hij bijna volledig zelfstandig, lezen kost hem moeite. Hij krijgt extra ondersteuning op school en thuis oefenen we elke dag. De afgelopen afgenomen toetsingsmomenten was hij op niveau. Toch weer dat prestatiegericht werken. Zo ontzettend dubbel en toch wil je dat ze meekomen.

Dat is de constante tweestrijd waar ik merk dat ik mij in begeef. De maatschappij is prestatiegericht, dus ergens moeten ze meekomen om ook ergens te komen. Op elk kleine stukje dat er gevochten moet worden voor het stukje kindgerichte sta ik paraat. Ik ben vast 'die moeder van de Pinchetti's'. Die moeder die gesprekken 'eist'. Die soms wakker schudt, maar veel vaker gewoon wil dat haar kinderen er mogen 'zijn'. Op hun eigen manier.