Liefde

Gister had ik weer zo'n kleine openbaring. We waren bij een condoleance van de moeder van een goede vriend van Michael. Het is best wel even geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van iemand. Dood is iets waar ik beter niet mee bezig kan zijn omdat ik het heel moeilijk van mij af kan schudden. In mijn hoofd en lijf voel ik direct onrust. Daarin herken de hooggevoeligheid van Morris bij mijzelf. Mijn hoofd maakt overuren. Verdriet van een ander voel ik intens. Hoe troost je een ander ook alweer bij een condoleance? Willen mensen wel dat we daar zijn? Ja we gaan daar zijn, voor de familie en de vriendschap. Met zweethanden stond ik in de rij. De sfeer was rustig, het zonnetje scheen over een prachtige plas middenin het bos. Michael ging voorop, dat moest van mij. We condoleren vader en broer en komen aan bij de vriend en Michael zijn nichtje. Michael pakt hem stevig vast. Zodra hij voelt dat hij breekt verstevigd Michael zijn grip. Ik bijt op mijn lip. Niemand heeft er wat aan als ik daar teveel voel. Ik slik de brok in mijn keel weg en neem Michael zijn knuffel met tranen over. De rij breekt, geen idee wat er precies gebeurde maar emoties waren er in eens. We lopen naar buiten en zien familie en vrienden die we al lang niet hebben gezien. Het is altijd gek dat dit soort bijeenkomsten er weer voor zorgt dat je mensen ziet die je al even niet gesproken hebt. Wat ik vaak doe op plekken waar veel mensen iets voelen is sfeer proberen te breken, veel dingen benoemen. De grap was dat elke vorm van formaliteit direct verbroken werd door knuffels. Terwijl we thuis zijn speel ik alles nog een keer af. Het klinkt heel gek, maar het was in eens nog duidelijker. Liefde is alles. Er zijn voor iemand, lijfelijke liefde weegt zwaarder dan welke rationele reden ook om ergens wel of niet te zijn.

Vandaag heb ik voor het eerst sinds zes weken zomervakantie even tijd om alleen met mijn gedachtes te zijn. Ik vraag mij af hoe het komt dat mijn bewustwording soms zo aanwezig is. Waarom doe ik wat ik doe? Voel ik wat ik voel? Wist je vroeger maar de dingen die je nu weet. Nu is je leven een leerproces. Dus op welke manier je die lessen eigen hebt gemaakt is eigenlijk alleen maar met een reden. Ik geloof dat alles gebeurd met een reden je iets te leren. Maar vandaag dacht ik heel even wat zou je als het kon toch eerder geleerd willen hebben? Wat zou je je vroegere zelf willen mee geven?

Wat ik zo graag eerder had willen leren is dat de wereld niet zwart/wit is. Er is geen goed en geen fout. Er zit meer achter alles... Liefde is het antwoord. In alles.

Liefde is het antwoord in relatiecrisissen. Als de liefde er is is er in welke situatie dan ook reden om te vechten. Samen te leren. Toevallig zat ik de vlog van Bibi (die van Waylon) te kijken. Hoewel zij zich denk ik te kort doet door soms minder slim uit de hoek te komen zei ze in eens iets wat mij aan het denken zette. Ze zei, "mensen vinden je altijd stoer en sterk als je die overspelige vent aan de kant zet en verder gaat met je leven". "Het is juist stoer als je samen probeert erachter te komen hoe het zo ver heeft kunnen komen en zo vecht voor je relatie". "Ik koos ervoor dat hij de vader van mijn kinderen werd dus vechten we samen". Mijn primaire reactie was "zijn alle mannen zulke eikels?"  Maar na haar vlog dacht ik , zo zwart wit kan het dus nooit zijn.

Liefde is het antwoord in opvoeden en voor kinderen zorgen. Je mag ervan uit gaan dat elke ouder de dingen die hij doet uit liefde doet en altijd met de beste intenties zijn. Oordelen over een ander zijn opvoeding, vinden dat jij iets beter doet. Kan in mijn ogen niet. Een andere moeder afvallen kan echt niet. Jij doet het niet beter, jij doet het vanuit jouw beste intenties. Vraag of iemand het fijn vind om advies te krijgen, maar nog belangrijker luister gewoon. Zonder oordeel. Vanuit liefde.

Liefde is het antwoord in vriendschappen, vriendschappen die je dagelijks onderhoudt, vriendschappen die je sporadisch ziet, vriendschappen ver weg en dichtbij.

Liefde is het antwoord in tegenslagen, confrontaties met jezelf. Liefde is lief zijn voor jezelf.

Liefde voor mij is lijfelijk. Mijn lijf is net als mijn mindset mee veranderd. Mijn lijf is zacht, voller, opener. Mijn handen en voeten altijd warm. Mijn lijf knuffelt, troost, geeft warmte, heeft seks, zoekt geborgenheid. Michael zijn lijf heeft nog meer behoefte aan lijfelijkheid dan ik. Wanneer mijn hoofd het overneemt wordt mijn lijf stugger en is mijn liefde minder. Dat is er ook. Ook al kan ik dat steeds beter ontdekken en verwoorden.

Was het maar zo makkelijk he? Liefde is het antwoord. Dat roepen we bij alles en toch ergens komt altijd de egoisme van de mens weer boven en is het zo moeilijk weer terug te gaan naar de basis.

Toch ben ik benieuwd, wat zou jij je vroegere zelf eerder aan levenslessen willen mee geven?