Kleine meisje

Over een paar weken wordt ze tien. Mijn kleine meisje, die steeds dichterbij de vrouw in haar innerlijke familie komt. Het meisje dat steeds zekerder in het leven staat. Weet wat ze wil, verteld wat ze voelt en haar grens steeds beter aangeeft. Haar grens leert bewaken en aan durft te geven wanneer haar grens is overschreden of niet geaccepteerd is. Mila heeft het afgelopen half jaar ontzettende stappen gemaakt. Ze kan dingen loslaten en een plekje geven. Precies zoals haar vader dit kan.

Voor de meivakantie werd duidelijk dat de klas van Mila niet veilig voelde. Kinderen voelen zich niet prettig en alles wat de leraren tot nu toe hebben ingezet heeft niet zijn vruchten afgeworpen. De school heeft besloten om iemand in te zetten die gespecialiseerd is in groepsdynamica. Zij gebruiken de 'ring methode'. De ringmethode gaat uit van dat een dynamiek altijd bestaat uit verschillende ringen. Kinderen die negatieve invloed hebben een ring, teruglopend naar de kinderen die onderdeel zijn van een groep maar niet hun positieve invloed kunnen laten gelden. De afgelopen twee sessies bestonden uit bepalen wat de groep ziet als negatief gedrag (min gedrag) en wat wordt gezien positief gedrag (plus gedrag). De klas moesten individueel en anoniem hun groepsgenoten 'ranken'. Zo noemen ze dit overigens niet in deze methode. Maar dit is wel mijn pedagogische visie. Min en plus gedrag geven aan je klasgenoot om inzichtelijk te maken wie er veel wordt benoemd. Uiteindelijk werd de groep samen verteld wie er veel en niet is benoemd bij het min gedrag door telkens een schifting te maken. De eerste groep die is 'vrijgesproken' is niet genoemd en zo werd er toegewerkt aan de kern die door de klas is bepaald. Ik schets hem even zwart wit omdat ik een pedagogisch gevoel hierbij heb en een moedergevoel en die lopen onwijs door elkaar heen. De pedagoog in mij wordt dwars van 'ranken' en dit tentoonstellen aan een groep. Mijn visie is dat dit ook echt onveilig moet voelen voor de kinderen die hoog gerankt zijn in min gedrag. Daarnaast geloof ik dat al het gedrag iets achterliggend heeft. Een pester pest door zijn bagage, een gepeste reageert ook vanuit zijn achtergrond. Iedereen heeft een aandeel in een groepsproces. Of je ervoor kiest om te vechten, vluchten of in een slachtofferrol te gaan zitten. Je hebt daarin invloed. Het tentoonstellen van de kinderen met min gedrag, maakt bijna alsof de kinderen met plus gedrag geen invloed hebben op het onveilige klimaat. Naar mijn inziens kan dit niet een conclusie zijn.

Terug naar mijn moederhart. Mila vertelde gister dat zij in het één na laatste groepje zat waarin de kinderen zaten die veel min gedrag lieten zien. Ze verteld dat er werd gevraagd of je wel eens spijt hebt van gedrag. Mila geeft aan dat zij heeft aangegeven dat ze zich niet herkent in de genoemde min punten. Toch heeft de klas aangegeven dat zij ook min gedrag laat zien. Honderdduizend gedachte in mijn hoofd. Ik stel vragen als, "heb je wel eens...." "Wie zat er nog meer in dat groepje?" "Waar zat pietje?"  Uiteindelijk vraag ik haar of ze het vervelend vind dat ze daar zit. Mila geeft aan dat ze er geen last van heeft omdat het niet waar is. Ze lijkt er oprecht geen last van te hebben. Ik google mij suf naar de methode omdat ik wil verklaren. Waarom zit Mila in dat groepje dat negatief gedrag laat zien? Ben ik niet objectief? Maar zoals hierboven beschreven, kijken ze ook naar het gedrag van een ander die haar noemt? Is het jaloezie? Wordt ze genoemd omdat zij wel bij het groepje hoort waar veel onrust door ontstaat? Ik merk dat ik op zoek wil naar antwoorden die mij verklaren waarom ze dit inzetten op de groep.

Waar ik aan voorbij ga is wederom mijn eigen kleine meisje van negen jaar. Waarom raakt het mij zo en Mila niet? Waarom wil ik in actie en laat Mila het los? Waarom wil ik vechten, terwijl Mila vrede heeft?

Wie was ik toen ik negen jaar was? Ik was Melany, ik ging starten op de derde basisschool in mijn jeugd. We waren ondertussen al zes keer verhuisd. Ik zat in groep vijf (late leerling) en uit school deed ik boodschappen. Ik was alleen thuis met mijn zus van zeven jaar. Ik liet de hond uit en ik kookte. Om half zes waren mijn ouders thuis en schoven aan bij het eten. Wilde ik liever spelen en kind zijn? Vast. Al zal ik dat toen nooit zo gevoeld hebben. Als ik dat wel zo had gevoeld, heb ik dit zeker nooit aangegeven. Schouders eronder en gaan mentaliteit. Mijn kleine meisje stond uit. Mijn kleine Mila is met haar bijna tien jaar veel verder dan waar ik toen gestopt ben met klein te zijn. Zij durft haar grens aan te geven. Ze durft aan te geven wanneer ze klein wil zijn door bij haar vader op schoot te kruipen. Te huilen wanneer ze verdrietig is. Boos te zijn wanneer ze boos is. Mila is verder dan waar mijn kleine meisje stopte en de vrouw het overnam. Ze is verder omdat ik innerlijk zo'n gevecht aan het houden ben, mij hiervan bewust ben en dit aan haar mee geef. Ze is verder omdat ze een vader heeft die het kleine meisje in haar altijd ziet. Bovenal is ze verder omdat ze mij ontzettend weet te spiegelen en te confronteren met mijn kleine meisje. Zonder dat ze het door heeft. Maar met zoveel effect.

Als je dit later leest lieve Mila hoop ik dat jij nog verder bent met het omarmen van je kleine meisje. Hopelijk mag je alle grote stappen die je nu maakt delen met jouw eigen kleine meisje. Ik ben zo trots op wie je bent en soms zelfs een beetje jaloers. Al weet ik dat je zo bent en groeit doordat ik de pijn van vroeger in de ogen durf te kijken. Ik hoop dat je mij oneindig blijft spiegelen.