Het taboe dat je na je bevalling je altijd op een roze wolk moet bevinden wordt langzaam maar zeker steeds meer afgebrokkeld. Het leren kennen van een nieuw mensje in combinatie met slaap te kort en hormonen is gewoonweg niet makkelijk. Dan is je wolk niet roze of licht blauw, maar grijs en wollig. Maar wat als die niet grijs is maar gewoon even zwart?
Mijn jeugdvriendinnetje is mama geworden. We go waaaaayyy back! Onze eerste liefdesverdriet samen gedeeld, tot samenwonen, trouwen, ik had de grote eer ceremonie meester te mogen zijn op haar bruiloft. En nu is ze dan ook mama. Wat een prachtige mama is ze.
Bij haar op kraamvisite gaan was ook om te zien hoe het met haar gaat. Wat oei wat was ze in de zwangerschap al ontzettend streng voor zichzelf. Wat baalde ze toen het niet ging zoals ze had gehoopt. Een kleintje is zwaar, de eerste weken zoek je een ongeluk naar wat het beste werkt voor je kindje. Kijk je ze groter, zodat ze gewoon kunnen vertellen waarom ze nou huilen. Troost je ze tot je echt niet meer weet wat je moet en huil je met al je hysterisch gierende hormonen gewoon lekker mee. Het hoort erbij. Stoeien met de nachten en de voeding. Ach.. de voeding. Daar baalt ze ook zo van, de borstvoeding gaat niet zoals ze hoopte. Zoals bij vele mama's. Hoe harder ze wil, hoe slechter het gaat. Het is dus soms echt een grijs wolkje. Als ik haar vraag waarom ze niet kiest voor kunstvoeding, vind ze dat ze faalt. Het 'hoort' gewoon zo. Ik krijg een knoop in mijn buik.
14 jaar zijn we al vriendinnen, misschien wel langer. Toen Anne aan het eind van 2013 vroeg of ik ceremoniemeester wilde zijn op hun huwelijk was ik natuurlijk vereerd. Zij en Lester betrokken mij bij alle voorbereidingen in hun huwelijk, wetend dat ik altijd kritisch ben en eerlijk. Mijn taken lijstje groeide met de maand, iets wat ik niet erg vond. Mijn eigen "huwelijk" was natuurlijk geen bruiloft te noemen, des te leuker om zo betrokken te worden. Heerlijk genieten van andermans geluk zonder dat mijn rekening er van slinkt.. :P
"Echt leuk dat jullie nog contact hebben", zeggen veel mensen altijd als ik vertel over de oude pufclub (nu de luierbrigade). Dat is zeker zo. Nadat we klaar waren met oefenen hebben vier van de zes dames in ons verlof contact gehouden. We zijn wezen lunchen en deelde elkaars angsten en onrust voor de bevalling. We hebben elkaar op de hoogte gesteld van de bevallingen, zijn op kraamvisite geweest en nog steeds appen we bijna elke dag in onze groepsapp.
Het is zo ver, ik ben echt een kwart eeuw. Precies op het stuk waar je niet meer terug kan als twintiger en op naar de dertig gaat. Een leeftijd die ik vroeger echt mooi vond en waar ik nu een oud en gehaast gevoel bij krijg. Vijfentwintig, in mijn dromen hoor ik dan al getrouwd te zijn en minstens zwanger van het tweede kind. Zo zie je maar weer, niet alles valt te plannen en dingen lopen zo nu en dan wel eens anders. Ik wilde bij dit lustrum even stil staan bij mijn vriendinnen. De meiden die ik in dit kwart eeuw om mij heen verzameld heb. Dit heb ik gedaan, heerlijk de hele dag op stap met de vrouwen die op mijn (vrij)gezellige feestje horen te zijn.
We hebben het dit jaar echt gemist, de dagen strand. Vanaf het moment dat ik uit de auto stap en de frisse zoute zeelucht mijn longen vult , ben ik thuis. Vooral door de beukende golven en kei harde zeewind. Het hoeft niet warm te zijn, zelfs eigenlijk géén zon. Als het maar droog is!
Ik als geboren randstadter was mij niet bewust van al het moois wat Nederland nog te bieden heeft. Groene gestrekte boeren velden, waar gewassen verbouwd worden en ontelbare koeien lopen te grazen. Dorpjes als Pieterburen, Grootegast, Lauersoog, Drachten, Laak, Nienoord. Twee keer gas geven en je bent er al weer door. Een stevige wind en onvoorspelbaar weer. Veerponden, water zo ver je kan zien. Ik heb het allemaal gezien afgelopen weekend, tijdens het meiden weekend met Kim & Anne.
Daar gingen we weer. Na een hele week het weer angstvallig in de gaten te hebben gehouden, met vol vertrouwen richting Zeeland. Ons jaarlijkse festival weekend Concert At Sea ging weer in. Dit jaar met Amy en Bart erbij en zonder Peet en Mark. Wat een goede line up had het festival in 2011. Op vrijdag Cover At Sea, Direct, Racoon en Anouk. Alle vijf jaren riepen wij al dat Anouk eens uitgenodigd moest worden. De weervoorspellingen waren niet zo best. Met poncho's in de tas op weg naar de Brouwersdam.
Voor mij is vriendschap echt belangrijk. Omdat het zo veel energie en liefde kost heb ik niet een onwijze grote vriendinnenkring. Elke vriendin heeft een belangrijk aspect in mijn leven. Vriendschappen kosten tijd en energie, maar als het goed is krijg je er heel veel voor terug.
Na vier jaar wordt het echt een traditie om naar CAS te gaan. Alleen het heet natuurlijk niet voor niets concert AT SEA!!! Daabij denk je aan prachtig weer, warm, op je slippers genieten van de muzikanten die Blof hebben geselecteerd. Per jaar dat we gingen verbeterde het weer. Het eerste jaar bewolkt en regen, daarna koud en zonnig, vorig jaar half om half, dit jaar het hele weekend boven de 25 graden!!! Dit was echt het ultieme genieten.