Versus
Mijn twee weken zomervakantie zitten er op en wat was ik daar aan toe. Ik moest echt even bijkomen van de Corona periode. Even alles op pauze, ruimte geven voor heel veel dingen die ik geen plek heb gegeven. Ruimte geven voor mijn hart versus mijn hoofd.
Zoals voor vele, was het afgelopen half jaar echt pittig. Constant in de zesde versnelling met het gas wijd open, moeten doorschakelen zonder even te kunnen remmen. Van de ene obstakel naar de volgende. Mijn hart was in blinde paniek, geen controle, alle leuke dingen die één voor één van de kalender geschrapt werden. Kinderen die thuis zijn en niet weten wat we kunnen verwachten. Worden we ook ziek, waar is het einde in deze hele crisis? Maar er was gewoonweg geen ruimte voor de paniek, dus het hart ging uit en het hoofd ging aan. Gewoon mee met alle nieuwe regels en wetgevingen die bijna met het uur weer een andere wending leken te krijgen. Mijn aanpassingsvermogen is ontzettend opgerekt. Zo ook het omgaan met teleurstellingen voor zowel mijzelf als de kinderen. Maar alleen maar met je hoofd aan staan en je hart geen ruimte geven kan niet oneindig. Dus het hart was gefrustreerd en emotioneel, zelfs een beetje eenzaam. Zo ging ik dus mijn vakantie in; boos. Boos op mijzelf en boos op de wereld. Toen Michael mij vertelde dat wij geen enkele week samen vrij waren op de eerste officiele vakantie dag, ging mijn hoofd weer aan. 'Ok het is niet anders..' Maar mijn hart schreeuwde harder, 'Dit is echt kut, maar je gaat deze twee weken alles doen waar je zin in hebt en wat je energie geeft'.
Dat hebben we gedaan, dat heb ik gedaan. Van een dagje alleen naar de sauna, dagje alleen met Mila naar een nachtje weg alleen met Michael. Lekker op pad met de kinderen, lunchen buiten de deur, dagje strand met een vriendin. Het hart heeft ruimte genoeg gehad, zoveel zelfs dat ik stiekem mijn hoofd geen ruimte wil geven.
Maar doordat mijn hart deze twee weken de overhand heeft , heb ik ook ruimte gekregen om anders na te denken. Zo heeft mijn moederhart deze twee weken de boel op zijn kop gezet. Want als een moederhart zichzelf uitschakeld word ze een woeste leeuw en daaruit komen consequenties. Na de vakantie gaan Morris en Mila naar een andere bso. Voor de vakantie gaf vooral Mila vaak aan dat ze merkte dat er geen van haar vriendinnen naar hun bso ging. Deze zomer mochten ze een dagje mee kijken bij Bso Buiten en waren ze om. Voor Morris en zijn prikkelhoofd heel goed om veel buiten te zijn dus twee vliegen in één klap. Dus ons hele schema is na de vakantie weer anders met opvang. Maar tevens heb ik ook mijn onderbuik gevoel gevolgd en Mila gevraagd waar ze gelukkig van wordt, waarop ze zelf aangaf dat ze eigenlijk wil stoppen met turnen. Wat twee weken vakantie wel niet te weeg kan brengen als het hart de baas is.
Nu ga ik maandag weer aan het werk, grote kans dat het hoofd het snel weer over neemt. Toch hoop ik dat ik mijn hart minstens zoveel de ruimte kan geven als het hoofd.
Side note, deze blog wilde ik eigenlijk schrijven met in gedachte dat ik opvoeden zodra ze naar school gaan echt zo'n andere tak van sport vind. Echt niet te vergelijken met pappen en nathouden. Het zorgen dat ze eten met vork en lepel en kont kunnen afvegen is niet vergelijken met omgaan met groepsdruk, het sociale leven en de maatschappij. Maar ik kwam vooral tot de conclusie dat wanneer je je hart volgt, je moederhart, je hart als partner, als vriendin, als collega, de keuzes eigenlijk nooit fout kunnen zijn.
En zo was zo'n thuisvakantie, staycation, Tuinesie of weet ik het wat, eigenlijk heel erg leerzaam en heeft het meer gebracht dan ik had verwacht. Stiekem vind ik het thuis zijn best wel fijn, net als samen weg zijn met Michael ook echt even nodig was. Waar we tijdens de lunch nog soort van onwennig samen op een terras zaten, was het fijn om tijdens het diner weer te voelen dat we er nog zijn, naast de papa en mama van onze drie monsters.
Corona is kut, maar heeft ook echt veel gebracht. Bij iedereen die je spreekt, op straat en in je omgeving. Je ziet dat mensen gaan nadenken, meer gaan voelen, de dingen doen die ze misschien op een laag pitje hebben gezet. Je hebt nieuwe kansen gekregen of dingen geleerd die je anders misschien niet zo snel zou aangegaan zijn. Laten we eerlijk wezen, voor de meeste van ons is dat nieuwe normaal best wel prettig. Het feit dat restaurants minder vol zijn en je dus beter wordt geholpen, dat ruimtes minder druk mogen zijn en er dus meer ruimte is voor het individu. Dat afstand houden van elkaars aura mag er wat mij betreft ingehouden worden, net als het niet onnodig iedereen gedag moeten kussen. Het niet op en af moeten in een grote school om je kind te volgen in een klas die volgepropt is met ouders en kinderen (denk zo'n 60 man om 8:30 uur). Kinderen die gevraagd worden om zelfstandig te zijn, wat denk ik voor het grootste gedeelte heel goed is uitgepakt.
Neemt niet weg dat ik echt niet hoop dat er nog een golf gaat komen. Echter weten we dan wel meteen wat ons te wachten staat.
