Block
Ik heb voelsprieten. Ik denk dat ze mee groeien met hoe ouder ik word. Ze gaan vaak aan wanneer ik zie dat mensen hun gevoel onderdrukken. Bij de 'mooi weer' spelers. De mensen die het hardste roepen dat het goed gaat terwijl het niet zo is. Mensen met dubbele boodschappen en geheime agenda's. Mensen die zich anders voordoen. Hen voel ik het hardst.
We zitten sinds woensdag thuis. Thuis is de plek waar we op de rem gaan en je intrinsiek wordt geconfronteerd met je 'demonen'. De dingen die je onderdrukt en geen plek geeft. Ik heb ze ook. Na mijn operatie waren het monsters. Toen was ik echt alleen. Nu ben ik thuis met de mensen die het belangrijkste zijn. Nu zijn de monsters zorgen en angsten.
Ik heb keelpijn, ik test mij suf want laten we echt even eerlijk zijn. We willen het liefst het nu met zijn allen krijgen. Omdat het de wereld een stuk makkelijker maakt, maar ook omdat we niet binnen korte tijd weer binnen hoeven te zitten als een ander het mee naar huis brengt. Dus kom maar door. Ik test dag op dag negatief. Het afgelopen jaar heb ik meerdere keren keelpijn gehad. Vaak omdat er veel emoties waren, die ik geen plek wilde geven, die ik niet wilde toelaten. Ook had ik keelpijn als ik die emoties er wel wilde uitgooien maar dat het mij gewoonweg niet lukt. Het voelt nu ook zo. Er zit een dam tussen mijn hoofd en gevoel.
De wereld is verdeeld, ik kan daar helemaal niks mee. Mijn voelsprieten draaien overuren. Want we roepen dat liefde gaat winnen. Ik hoop het, mijn hart ook. Mijn hoofd gelooft het niet meer. Voor mij is de tweedeling verdeeld in een groep die boos, gefrustreerd, teleurgesteld is en een groep die doodsbang is. Ik hoor bij de laatste groep. Dat betekent dat mijn hart roept "neem het dag voor dag". Maar mijn hoofd roept dat ik moet gaan nadenken over keuzes die ik moet gaan maken waar ik niet achter sta met mijn hart. Je kan denken de oplossing is simpel. Voor mij is dat niet het geval. Beide groepen zijn verdrietig. Allebei de groepen zeggen begrip voor elkaar te hebben, maar hebben dit steeds minder. Ons hart verdwijnt naar de achtergrond, ons denken neemt de leiding.
Keelpijn dus. Ik hoop altijd dat het van mij afschrijven helpt om die blokkade op te heffen. Dat is het in dit geval niet. Ik ben bloot als ik schrijf, naakt. Zeker in deze tijd kan een ieder hier iets van vinden. Een ieder heeft een mening. Iedereen zegt dat hij het gesprek open aan gaat, in de praktijk is dit echt niet zo. We proberen het, maar mijn voelspriet voelt wat anders. Deze tijd is eenzaam terwijl we juist moeten verbinden. Ik hoop dat ik hem weer vind die weg, die dag voor dag kijken en doen waar ik gelukkig van word. Eerst maar uit deze intrinsieke gevangenis komen door een potje hard te huilen en hard te knuffelen met de kindjes.
Ik heb keelpijn, ik test mij suf want laten we echt even eerlijk zijn. We willen het liefst het nu met zijn allen krijgen. Omdat het de wereld een stuk makkelijker maakt, maar ook omdat we niet binnen korte tijd weer binnen hoeven te zitten als een ander het mee naar huis brengt. Dus kom maar door. Ik test dag op dag negatief. Het afgelopen jaar heb ik meerdere keren keelpijn gehad. Vaak omdat er veel emoties waren, die ik geen plek wilde geven, die ik niet wilde toelaten. Ook had ik keelpijn als ik die emoties er wel wilde uitgooien maar dat het mij gewoonweg niet lukt. Het voelt nu ook zo. Er zit een dam tussen mijn hoofd en gevoel.
De wereld is verdeeld, ik kan daar helemaal niks mee. Mijn voelsprieten draaien overuren. Want we roepen dat liefde gaat winnen. Ik hoop het, mijn hart ook. Mijn hoofd gelooft het niet meer. Voor mij is de tweedeling verdeeld in een groep die boos, gefrustreerd, teleurgesteld is en een groep die doodsbang is. Ik hoor bij de laatste groep. Dat betekent dat mijn hart roept "neem het dag voor dag". Maar mijn hoofd roept dat ik moet gaan nadenken over keuzes die ik moet gaan maken waar ik niet achter sta met mijn hart. Je kan denken de oplossing is simpel. Voor mij is dat niet het geval. Beide groepen zijn verdrietig. Allebei de groepen zeggen begrip voor elkaar te hebben, maar hebben dit steeds minder. Ons hart verdwijnt naar de achtergrond, ons denken neemt de leiding.
Keelpijn dus. Ik hoop altijd dat het van mij afschrijven helpt om die blokkade op te heffen. Dat is het in dit geval niet. Ik ben bloot als ik schrijf, naakt. Zeker in deze tijd kan een ieder hier iets van vinden. Een ieder heeft een mening. Iedereen zegt dat hij het gesprek open aan gaat, in de praktijk is dit echt niet zo. We proberen het, maar mijn voelspriet voelt wat anders. Deze tijd is eenzaam terwijl we juist moeten verbinden. Ik hoop dat ik hem weer vind die weg, die dag voor dag kijken en doen waar ik gelukkig van word. Eerst maar uit deze intrinsieke gevangenis komen door een potje hard te huilen en hard te knuffelen met de kindjes.
