Later als ik groot ben..
Later als ik groot ben, wie ben ik dan? Heb ik dan alles gedaan wat ik wilde? Zijn onze kinderen op de plek gekomen waar ze moeten zijn? Hebben wij alles meegegeven aan ze wat wij belangrijk vinden in het leven?
Later als ik groot ben, wie ben ik dan? Heb ik dan alles gedaan wat ik wilde? Zijn onze kinderen op de plek gekomen waar ze moeten zijn? Hebben wij alles meegegeven aan ze wat wij belangrijk vinden in het leven?
Ik hoop dat ik een tekst ga typen die logisch voelt. Met een verhaal die te volgen is. De afgelopen weken heb ik meerdere keren mijn laptop open geklapt. Klaar om iets te vertellen. Over hoe confronterend ik opvoeden vind. Over dat ik het gevoel heb dat ik in een dertigers dilemma fase zit. Ik wil vertellen over de wereld en over iemand moeten missen. Gister luisterde ik radio Isa. Ik volg haar omdat ik mij begrepen wilde voelen in de strijd die ik aan het voeren was. Gister luisterde ik naar haar gesprek met Doutzen.
Ik heb voelsprieten. Ik denk dat ze mee groeien met hoe ouder ik word. Ze gaan vaak aan wanneer ik zie dat mensen hun gevoel onderdrukken. Bij de 'mooi weer' spelers. De mensen die het hardste roepen dat het goed gaat terwijl het niet zo is. Mensen met dubbele boodschappen en geheime agenda's. Mensen die zich anders voordoen. Hen voel ik het hardst.
Elk jaar rond de jaarwisseling blik ik terug op het afgelopen jaar. Vorig jaar kon ik dat niet opbrengen. We zaten in lockdown twee na een vreselijk jaar vol met onzekerheid. Gekke keuzes die we moesten volgen, maatregelen die invloed hadden op ons werk, privé en onze geliefden. We mochten de kerst niet vieren met onze families. Niet dat iemand daar gehoor aan gaf. Ik krijg kippenvel als ik deze zin typ. "We mochten geen kerst vieren met de mensen die belangrijk zijn..." Laat even tot je doordringen wat daar nu staat.
De zomer is voorbij, ik werd vorige week 35 jaar. Ik kijk alvast terug op afgelopen jaar. Zeker een jaar waarin mijn gezondheid het liet afweten en mijn lijf liet zien hoe sterk het was. We gingen 2020 uit met een dikke vette middelvinger. We werden op de foto gezet door Bente en met humor was dit het einde van iets wat de geschiedenis boeken in gaat. Het begin van 2021 was niet anders, behalve het feit dat in onze, vooral in mijn mindset de knop om ging. "We mogen niet..." werd "Wat kan wel.." Het onderste uit de kan halen, risico's nemen. Maar vooral leven met de mensen waar je van houdt. Liefde voorop.
Michael en ik namen onverhoopt een week vrij en gingen met onze leerplichtige kinderen die nog thuisonderwijs hadden een week naar Friesland. In een giga huis met jacuzzi en sauna. Iets wat wij echt nodig hadden na een gekke zomer waarin we geen risico's durfde te nemen en ook nog eens ieder andere weken vrij hadden. We hadden echt tijd voor de kinderen hun schoolwerk. De middag reden we naar spookstadjes in Friesland, kochten verse broodjes bij de bakker en de middag was het chillen. We vierde Pasen in Cadzand. Vierde thuis feest met the live streamers. We vierde het vrijgezellenfeestje van Esmee. Gingen Scandinavisch kamperen in een schoolweek met vrienden door slim te plannen rondom studiedagen. We zijn op vakantie geweest naar Italië, ons lievelings. Vlak na mijn operatie stond een nachtje weg naar Arnhem gepland, die was anders dan we bedacht hadden, maar ook zo fijn. Dit weekend hebben we voor het eerst weer een moeder dochters dagje in Scheveningen. We gaan volgende week mijn schoonmoeder haar verjaardag vieren in België. In november dans ik erop los met een lief vriendinnetje bij Susan en Freek in Ahoy.
Ik wil je niet de ogen uitsteken met hoe leuk mijn leven is. Hoe rijk ik eigenlijk ben. Ik wil je laten voelen dat ondanks dat dit jaar net zo gek en anders was als 2020, ik heb geleefd. Dat niets ons tegen heeft gehouden de dingen te doen die we leuk vinden. Ik heb mijn eigen pad bepaald. Eigen geluk gecreëerd. En weet je dat het eigenlijk alsnog een best pittig jaar is geweest? Op meer dan één vlak. Maar het was een goed jaar en hij is nog niet eens voorbij.
Welke keuzes je ook maakt, met respect voor een ander en je boosheid op een laag pitje. Jij bepaald het leven, hoe je omgaat met tegenslagen, hoe je omdenkt. Voor mij was corona dit jaar niet hetgeen wat mij heeft tegengehouden of in de weg heeft gezeten. Sterker nog, het was er en het was bijna normaal en amper op de voorgrond. Mijn hoofd en mijn lijf waren dit jaar de hoofdrolspelers, mijn hart de winnaar.
Er moet mij wat van het hart, meestal als ik een blog schrijf. De wereld voelt steeds intoleranter, dus staat de tijger in mijn moederrol klaar om te vechten. Michael en ik zijn opgegroeid met dat anders zijn normaal is. Michael nog een beetje meer dan ik. Iedereen is gelijk, bijzonder, speciaal en toch anders. En wat is eigenlijk normaal? Zelfs met beperkingen zijn de mogelijkheden oneindig. Heeft iedereen talenten en dingen waar je een ster in bent.
Dat hele opvoeden vind ik dus best wel een ding. Veel meer nog dan ik ooit had gedacht. Immers 6 jaar aan studie achter de rug, maar het echte werk is echt andere koek. Mila is zich in een rap tempo aan ontwikkelen naar een individu. Ik vind het maar moeilijk bij te benen. Meer nog omdat ik mij geen voorstelling kan maken dat ik met bijna 8 jaar bezig was met de dingen die haar bezig houden. Maar ook omdat ik constant het gevoel heb dat ik de dingen niet goed inschat.
Ik lig in een hoogslaper, zo'n hoogglans witte met een bureau eraan vast. We wonen op de Dagmaat in Dronten, het huis met een hele grote zolder met daar in het midden een trap. Ons huis stond aan een grote weg. Mijn slaapkamerraam had uitzicht op de achtertuin en die weg. Ik lig in mijn hoogslaper, maar slaap niet. Beneden zijn er naast de stemmen van mijn ouders, stemmen die ik niet ken. Mama komt uiteindelijk naar mijn kamer en laat zien dat haar haar is weggeschoren. Haar laatste haar. De weken en maanden ervoor liep ze met hoofddoekjes. Maar er viel teveel uit. Dus alles ging er af en er werd een pruik gemaakt, die echt exact leek op haar eigen rode krullen.
Vooropgesteld, ik heb het goed. Ik heb een vaste baan op een plek die mij gelukkig maakt. Ik heb de afgelopen lockdown geen stress gevoeld. Ook al waren winkels dicht, konden we niet uit eten en heeft het thuiskapper zijn geen zin gehad want ik zie al die grijze haren alweer zitten. Ik heb al mijn uren kunnen werken zonder dat ik er juf naast moest zijn. Michael moest dat wel en dat ging goed. Opa en oma vielen voor mij in, want anders dan tijdens de eerste lockdown is het gewoon minder spannend. Dus zij hebben ook de scholing opgepakt. Wel was er verveling. In 2020 zijn we op vier dagen Twente na nergens anders geweest dan in ons eigen huis. Dus namen we het geluk in eigen handen en boekten een week scholing in een groot vakantiehuis in Friesland. Met jacuzzi en sauna. Dat was de beste keuze die we konden maken.
Over het algemeen ben ik denk ik een vrij relaxte moeder. Mijn kinderen zijn best zorgeloos, gaan graag naar school, hebben vriendjes, leuke sport activiteiten. Denk dat we weinig kunnen klagen. Ik ben een moeder die het ontwikkelen van sterke individuen stimuleert. We gaan geen gesprekken uit de weg, ze krijgen eerlijk antwoord op hun vragen. Ze mogen veel, maar nee is nee. Maar af en toe kan ook ik van die zorgeloze moederrol geknald worden. Zeker in deze corona tijd komen dingen soms nog intenser binnen.
Lieve Mex,
Ik bedenk mij dus net dat ik volgend jaar rond deze tijd je voor het eerst naar school ga brengen. Hoe dan!? Dan is mijn 'voor altijd de baby' een echte kleuter. Ik kan mij daar dus nog echt geen voorstelling van maken.