Ik weet niet hoe met jullie dames zit, maar gemiddeld houdt ik mijn cyclus bij. De mijne is al sinds ik voor het eerst ongesteld was standaard 28 dagen. Echt op de klok. Door de drukte op het werk en de vakantie was ik het even kwijt. Dat gaf een beetje boel stress hier.
Nu vind ik dit onderwerp best privé maar ook moeilijk omdat ik best wel mensen ken die niet makkelijk hun kinderwens in vervulling kunnen laten gaan. Het één heeft niks met het ander te maken. Ik vind het ontzettend oneerlijk verdeeld en gun ieder die deze wens heeft een prachtig wonder.
Ik ben uber vruchtbaar. Werd ongesteld toen ik 11 jaar was. Was in één keer zwanger toen we het gingen proberen. Dit ging helaas mis na elf weken vlak voor we het de wereld in wilde brengen na een goede termijn echo. Mijn verloskundige had het gevoel dat ik goed vruchtbaar was, het was immers in één keer raak. Ze adviseerde na de miskraam zeker een maand te wachten voor we het weer gingen proberen. Drie maanden er na was ik zwanger van Mila. Nadat ik van Mila was bevallen stopte het bloeden in de kraamweek, precies een cyclus er na werd ik weer ongesteld. De verloskundige adviseerde meteen weer aan de pil te gaan, omdat mijn cyclus meteen weer op gang was gekomen.
Bij Morris was ik in één keer zwanger, Mex duurde wat langer maar hier waren we ook nog niet echt bewust mee bezig. Maar wel met hetzelfde verloop, direct weer een cyclus die op gang kwam.
Mex zijn zwangerschap was heftig, heel veel spugen een lange tijd, veel last van hormonen tijdens maar ook na de bevalling. Ik wist het zeker, drie is genoeg. Drie heb ik overleefd, maar net. Net geen postnatale depressie, maar het hing erom. Het was ontzettend pittig. Ik ben zo ie zo geen kleine baby moeder. Heb geen natuurlijke aanleg om rustig te cocoonen met zo'n kleintje. De geduld en rust om zo'n roze wonder helemaal opnieuw te ontdekken. Ik wil gewoon een peuter die kan zeggen wat hij wil, zonder dat je het wiel moet uitvinden. Mex is bijna twee en kan best goed vertellen wat er is, in zijn eigen taal, maar die begrijp ik.
Na Mex nam ik een spiraal, ik ben soms te druk of te moe, ik vergeet die pil dus ik moet zekerheid. Ook al heb ook ik verhalen gehoord over zwanger worden door een spiraal heen. Zelfs één die na het helpen bij haar man zwanger werd omdat de zaadleiders weer vergroeid waren. (WTF!?) Ik keek vooral uit naar het niet ongesteld zijn. Helaas waren de eerste maanden alles behalve dat. Het was vaker wel dan niet het grote feest. Mijn huisarts wilde het een half jaar aankijken dan moest er verbetering in komen. Nu anderhalf jaar later heb ik als één van de weinige dames gewoon een cyclus en wordt dus wel ongesteld. Gebeurt niet veel, maar ik kon vroeger ook nooit mijn pil doorslikken. Mijn cyclus brak toch door.
Maar goed, ik werd dus nu maar niet ongesteld. Ik wist het zeker, het had allang zover moeten zijn. Volgens Michael was dit niet het geval want ik had geroepen dat ik heerlijk een vakantie zonder zou hebben. Dat ik dat gezegd heb kan ik mij dus niet herinneren dus ik twijfelde ernstig. Ondertussen draait mijn hoofd overuren, droom ik van een baby die niet past in een auto, ons huis. Alle spullen zijn verkocht. Kan ik dit aan? Dit trek ik toch never nooit niet nog een keer? Mijn buik geeft wel krampen de afgelopen dagen, nee ik moet mijn lichaam vertrouwen het komt goed. Ondertussen blijft alles uit. Michael en ik hebben zelfs al gesprekken "Wat als...?" Willen we dit nog een keer? Hoe dan? Nadat we de knoop door hakken ga ik naar de wc en wordt verrast. Hallelujah!! Ik doe een vreugde dansje en denk bij mijzelf, dit is duidelijk. Het is goed zo... Echt!
En toch, toch hoeft Michael het niet definitief te maken voor mij. Iets met toch nog ergens een deur op een kiertje? Daarbij zit hij nog in zijn superhelden complex en is ervan overtuigd dat zelfs na het helpen bij hem, het hem gaat lukken om nog een wonder te scheppen. Ik laat hem maar in die waan en drink er nog eentje op. Fiew, wat een opluchting. Wat een contrast voor een ieder die aan de andere kant zit en elke maand hoopt op tegengesteld bericht. Ik denk aan jullie altijd en ben mij maar al te bewust van hoe dankbaar ik mag zijn voor die ettertjes die boven in hun bedjes gezond liggen te slapen.
-X-
