Ik vond hormonen echt het slechtste excuus ooit voor je gedrag. Nou heb ik hier ook echt geen last van gehad bij Mila en Morris. Maar bij nummer drie houdt het niet op.
Van hysterische huilbuien en zwelgen in zelfmedelijden als je kind ziek is op eindelijk een vrije dag. Je dus nog ‘opgescheept’ zit met de kids terwijl je een dag Netflix had bedacht. Want zeg nou eerlijk, deze zomer is echt bagger. Tot mega korte lontjes en het in elkaar slaan van de stofzuiger omdat de slang er steeds uit vliegt. Ik voel mij soms net een borderliner. Want van boos naar relax en chill binnen een half uur is niet iets geks in mijn hormonen stelsel. Huilen bij Disney films, in eens met angstzweet in mijn bilnaad zitten als ik mij bedenk dat er straks weer zo’n roze wurm in een wieg ligt zonder gebruiksaanwijzing. Tot oersterk en extreem rustig en stressloos alleen naar echo’s gaan omdat ik dit wel alleen kan.