May you have auspiciousness and causes of success
May you have the confidence to always do your best
May it take no effort in you being generous
Sharing what you can, nothing more, nothing less
May you know the meaning of the word happiness
May you always lead from the beating in your chest
May you be treated like an esteemed guest
May you get to rest, may you catch your breath
Voor mij ligt het boek SLAAP! van Susanne Willekes. Deze werd mij aangeraden door mijn nicht toen ik voor de zoveelste week rond vijf uur met Mex beneden op de bank zat. Er moet toch iets te doen zijn tegen deze vroege vogel!?
Tropenjaren, de Dikke van Dale beschrijft het als 'Bijzondere zware slopende jaren in de eerste levensfase van het hebben van kinderen'. Nou zijn die tropenjaren bij de eerste ver te zoeken, daar waar je de slopende nachten en de zorg nog makkelijk kan verdelen. Bij de tweede is er altijd wel één bezig met een kind en bij de derde kom je handen te kort.
Het heeft even mogen duren, maar daar is die dan echt, de roze wolk. Deze dagen moet ik mijzelf even knijpen als ik kijk naar ons gezin, naar drie prachtige kindjes met ieder hun eigen gebruiksaanwijzing. Alle drie even lief en even bijzonder. Vandaag onder het eten dacht ik, hoe bizar is het dat uit een zaadje en een eitje die met het blote oog niet te zien zijn, echte mensjes ontstaan. Individuen. Dat zij in mijn buik hebben mogen zitten en nu op de wereld hun stempel mogen drukken.
Mex leek zo’n ‘normale’ baby, slapen, eten, poepen, slapen. Tot we merkte zo’n drie weken geleden dat hij onwijs ging reageren op zijn broer en zus. Bij elke knisper werd hij wakker en schreeuwde de boel bij elkaar en was eigenlijk niet meer goed te troosten. We besloten hem na elke fles cyclus in zijn bed te laten slapen boven. Die eerste dag ging dat geweldig, alle slaapjes netjes in zijn bed en hij werd wakker wanneer het tijd was voor een nieuwe fles.
Poging twee om een blog te schrijven over de bevalling en over hoe het is als moeder van drie kids. Vorige week had ik mijn bevallingsverslag uitgetypt en bij het verzenden was het hele verhaal weg.
Nu een week later probeer ik het nog een keer. Hoewel ik toen op een roze wolk zat, is de wolk een hardwerkende wolk geworden. Dus een beetje grijs wel.
Ik vond hormonen echt het slechtste excuus ooit voor je gedrag. Nou heb ik hier ook echt geen last van gehad bij Mila en Morris. Maar bij nummer drie houdt het niet op.
Van hysterische huilbuien en zwelgen in zelfmedelijden als je kind ziek is op eindelijk een vrije dag. Je dus nog ‘opgescheept’ zit met de kids terwijl je een dag Netflix had bedacht. Want zeg nou eerlijk, deze zomer is echt bagger. Tot mega korte lontjes en het in elkaar slaan van de stofzuiger omdat de slang er steeds uit vliegt. Ik voel mij soms net een borderliner. Want van boos naar relax en chill binnen een half uur is niet iets geks in mijn hormonen stelsel. Huilen bij Disney films, in eens met angstzweet in mijn bilnaad zitten als ik mij bedenk dat er straks weer zo’n roze wurm in een wieg ligt zonder gebruiksaanwijzing. Tot oersterk en extreem rustig en stressloos alleen naar echo’s gaan omdat ik dit wel alleen kan.
De afgelopen week tijdens onze vakantie heb ik meerdere keren vol verwondering naar Mila gekeken. Dat dit kleine mensje is ontstaan uit een eicel en een spermacel blijft iets wonderbaarlijks. Dat zij negen maanden in mijn buik heeft gezeten en is gegroeid van een kikkervisje tot ons kleine poppetje. Het blijft echt zo bijzonder als je dat mag mee maken. Mila groeit ontzettend hard en zoekt op alle mogelijke manieren aandacht van de mensen om haar heen. Ze heeft ook door dat ze door haar stralende lachjes alles voor elkaar krijgt. Sinds we thuis zijn kletst mevrouw ook de oren van ons hoofd, soms hele blije ' verhaaltjes' , soms boze.
Iedereen zweert erbij, de baby bijbel anno nu ' Oei ik groei', waarin werkelijk alle stappen en sprongen worden omschreven. Echt een perfecte handleiding voor jonge en onervaren ouders die het fijn vinden om even een boek open te slaan en te bevestigt te worden met wat ze ervaren.
Zo doe je alles in je zwangerschap tijdens de laatste loodjes voor de laatste keer. Laatste keer met zijn twee dit... laatste keer alleen dat. Met onze kleine Mila, die eigenlijk al heel groot is (maat 62!), maken we nu alles voor de eerste keer mee.