Kleine meisje
Voor mijn kleine meisje van bijna tien. Voor bijna tien jaar moederschap. Voor mijn kleine meisje van toen.
Spiegels
Je bent nooit te oud om te ontwikkelen en leren. In mijn geval denk ik, nu ik dit jaar 37 (holy moly) word. Dat ik steeds meer rust heb om levensthema's aan te pakken. Mijn thema is kwetsbaarheid.
Lieve Oma
Lieve Oma,
We zagen je vorige week op je slechts. Pijn maakt je kwetsbaar en totaal niet jezelf. Verdrietig zei je dat het ging. Het ging niet, tranen over je wangen. Wat was het lastig om je alleen te laten. Want dat voelde je echt, het was heel alleen. Maar we moesten gaan, je achterkleinkinderen mogen je niet zo zien. Dan krijgen ze trauma's, zei je. De tam tam ging aan. Andrea boekte een vlucht uit Australie. Er werd een plan gemaakt. We kennen je langer dan vandaag. Je wil niet meer en vooral zelf de regie houden. Dat was voor mij totaal geen verrassing. Je wilt geen onderzoeken, niet opgelapt worden. Je bent klaar om te gaan.
Jaartje ouder
Ik probeer het al een week. Een week om woorden te vinden om jullie, maar vooral mijzelf ervan te overtuigen dat ik het (voor het eerst) niet erg vind om komend weekend weer een jaartje ouder te worden. Echt dat vind ik echt.
Meiden venijn
“Man, stel je niet aan!” denk ik soms. Mila haar huilen is in het afgelopen jaar veranderd naar intens hard geluid maken bij de tranen. Haar emoties zijn all-over the place. Ze kan in eens van heel blij naar super boos gaan binnen een kwartier. Vaak gaat het boos zijn ook weer over in tranen. In de vakantie miste ze haar vriendinnen. Ze was stil, geïrriteerd en sloot zich een beetje af. “Het lijkt wel of ze in puberteit komt, maar dat is echt veel te vroeg…”
Liefde
In mijn vorige blog schreef ik dat ik het gevoel heb dat ik in een nieuwe levensfase zit. Ik denk dat ik stappen aan het maken ben. Ik ben een boek over familieopstellingen aan het lezen. Op zich met mijn pedagogische achtergrond is heel veel logisch nadenken. Maar het maakt mij ook steeds bewuster in wat ik mee breng in het opvoeden van onze kinderen, maar ook Michael.
Later als ik groot ben..
Later als ik groot ben, wie ben ik dan? Heb ik dan alles gedaan wat ik wilde? Zijn onze kinderen op de plek gekomen waar ze moeten zijn? Hebben wij alles meegegeven aan ze wat wij belangrijk vinden in het leven?
Vanuit het hart
Ik hoop dat ik een tekst ga typen die logisch voelt. Met een verhaal die te volgen is. De afgelopen weken heb ik meerdere keren mijn laptop open geklapt. Klaar om iets te vertellen. Over hoe confronterend ik opvoeden vind. Over dat ik het gevoel heb dat ik in een dertigers dilemma fase zit. Ik wil vertellen over de wereld en over iemand moeten missen. Gister luisterde ik radio Isa. Ik volg haar omdat ik mij begrepen wilde voelen in de strijd die ik aan het voeren was. Gister luisterde ik naar haar gesprek met Doutzen.
Block
Ik heb voelsprieten. Ik denk dat ze mee groeien met hoe ouder ik word. Ze gaan vaak aan wanneer ik zie dat mensen hun gevoel onderdrukken. Bij de 'mooi weer' spelers. De mensen die het hardste roepen dat het goed gaat terwijl het niet zo is. Mensen met dubbele boodschappen en geheime agenda's. Mensen die zich anders voordoen. Hen voel ik het hardst.
We zitten sinds woensdag thuis. Thuis is de plek waar we op de rem gaan en je intrinsiek wordt geconfronteerd met je 'demonen'. De dingen die je onderdrukt en geen plek geeft. Ik heb ze ook. Na mijn operatie waren het monsters. Toen was ik echt alleen. Nu ben ik thuis met de mensen die het belangrijkste zijn. Nu zijn de monsters zorgen en angsten.
Ik heb keelpijn, ik test mij suf want laten we echt even eerlijk zijn. We willen het liefst het nu met zijn allen krijgen. Omdat het de wereld een stuk makkelijker maakt, maar ook omdat we niet binnen korte tijd weer binnen hoeven te zitten als een ander het mee naar huis brengt. Dus kom maar door. Ik test dag op dag negatief. Het afgelopen jaar heb ik meerdere keren keelpijn gehad. Vaak omdat er veel emoties waren, die ik geen plek wilde geven, die ik niet wilde toelaten. Ook had ik keelpijn als ik die emoties er wel wilde uitgooien maar dat het mij gewoonweg niet lukt. Het voelt nu ook zo. Er zit een dam tussen mijn hoofd en gevoel.
De wereld is verdeeld, ik kan daar helemaal niks mee. Mijn voelsprieten draaien overuren. Want we roepen dat liefde gaat winnen. Ik hoop het, mijn hart ook. Mijn hoofd gelooft het niet meer. Voor mij is de tweedeling verdeeld in een groep die boos, gefrustreerd, teleurgesteld is en een groep die doodsbang is. Ik hoor bij de laatste groep. Dat betekent dat mijn hart roept "neem het dag voor dag". Maar mijn hoofd roept dat ik moet gaan nadenken over keuzes die ik moet gaan maken waar ik niet achter sta met mijn hart. Je kan denken de oplossing is simpel. Voor mij is dat niet het geval. Beide groepen zijn verdrietig. Allebei de groepen zeggen begrip voor elkaar te hebben, maar hebben dit steeds minder. Ons hart verdwijnt naar de achtergrond, ons denken neemt de leiding.
Keelpijn dus. Ik hoop altijd dat het van mij afschrijven helpt om die blokkade op te heffen. Dat is het in dit geval niet. Ik ben bloot als ik schrijf, naakt. Zeker in deze tijd kan een ieder hier iets van vinden. Een ieder heeft een mening. Iedereen zegt dat hij het gesprek open aan gaat, in de praktijk is dit echt niet zo. We proberen het, maar mijn voelspriet voelt wat anders. Deze tijd is eenzaam terwijl we juist moeten verbinden. Ik hoop dat ik hem weer vind die weg, die dag voor dag kijken en doen waar ik gelukkig van word. Eerst maar uit deze intrinsieke gevangenis komen door een potje hard te huilen en hard te knuffelen met de kindjes.
Ik heb keelpijn, ik test mij suf want laten we echt even eerlijk zijn. We willen het liefst het nu met zijn allen krijgen. Omdat het de wereld een stuk makkelijker maakt, maar ook omdat we niet binnen korte tijd weer binnen hoeven te zitten als een ander het mee naar huis brengt. Dus kom maar door. Ik test dag op dag negatief. Het afgelopen jaar heb ik meerdere keren keelpijn gehad. Vaak omdat er veel emoties waren, die ik geen plek wilde geven, die ik niet wilde toelaten. Ook had ik keelpijn als ik die emoties er wel wilde uitgooien maar dat het mij gewoonweg niet lukt. Het voelt nu ook zo. Er zit een dam tussen mijn hoofd en gevoel.
De wereld is verdeeld, ik kan daar helemaal niks mee. Mijn voelsprieten draaien overuren. Want we roepen dat liefde gaat winnen. Ik hoop het, mijn hart ook. Mijn hoofd gelooft het niet meer. Voor mij is de tweedeling verdeeld in een groep die boos, gefrustreerd, teleurgesteld is en een groep die doodsbang is. Ik hoor bij de laatste groep. Dat betekent dat mijn hart roept "neem het dag voor dag". Maar mijn hoofd roept dat ik moet gaan nadenken over keuzes die ik moet gaan maken waar ik niet achter sta met mijn hart. Je kan denken de oplossing is simpel. Voor mij is dat niet het geval. Beide groepen zijn verdrietig. Allebei de groepen zeggen begrip voor elkaar te hebben, maar hebben dit steeds minder. Ons hart verdwijnt naar de achtergrond, ons denken neemt de leiding.
Keelpijn dus. Ik hoop altijd dat het van mij afschrijven helpt om die blokkade op te heffen. Dat is het in dit geval niet. Ik ben bloot als ik schrijf, naakt. Zeker in deze tijd kan een ieder hier iets van vinden. Een ieder heeft een mening. Iedereen zegt dat hij het gesprek open aan gaat, in de praktijk is dit echt niet zo. We proberen het, maar mijn voelspriet voelt wat anders. Deze tijd is eenzaam terwijl we juist moeten verbinden. Ik hoop dat ik hem weer vind die weg, die dag voor dag kijken en doen waar ik gelukkig van word. Eerst maar uit deze intrinsieke gevangenis komen door een potje hard te huilen en hard te knuffelen met de kindjes.
Goed jaar
Elk jaar rond de jaarwisseling blik ik terug op het afgelopen jaar. Vorig jaar kon ik dat niet opbrengen. We zaten in lockdown twee na een vreselijk jaar vol met onzekerheid. Gekke keuzes die we moesten volgen, maatregelen die invloed hadden op ons werk, privé en onze geliefden. We mochten de kerst niet vieren met onze families. Niet dat iemand daar gehoor aan gaf. Ik krijg kippenvel als ik deze zin typ. "We mochten geen kerst vieren met de mensen die belangrijk zijn..." Laat even tot je doordringen wat daar nu staat.
De zomer is voorbij, ik werd vorige week 35 jaar. Ik kijk alvast terug op afgelopen jaar. Zeker een jaar waarin mijn gezondheid het liet afweten en mijn lijf liet zien hoe sterk het was. We gingen 2020 uit met een dikke vette middelvinger. We werden op de foto gezet door Bente en met humor was dit het einde van iets wat de geschiedenis boeken in gaat. Het begin van 2021 was niet anders, behalve het feit dat in onze, vooral in mijn mindset de knop om ging. "We mogen niet..." werd "Wat kan wel.." Het onderste uit de kan halen, risico's nemen. Maar vooral leven met de mensen waar je van houdt. Liefde voorop.
Michael en ik namen onverhoopt een week vrij en gingen met onze leerplichtige kinderen die nog thuisonderwijs hadden een week naar Friesland. In een giga huis met jacuzzi en sauna. Iets wat wij echt nodig hadden na een gekke zomer waarin we geen risico's durfde te nemen en ook nog eens ieder andere weken vrij hadden. We hadden echt tijd voor de kinderen hun schoolwerk. De middag reden we naar spookstadjes in Friesland, kochten verse broodjes bij de bakker en de middag was het chillen. We vierde Pasen in Cadzand. Vierde thuis feest met the live streamers. We vierde het vrijgezellenfeestje van Esmee. Gingen Scandinavisch kamperen in een schoolweek met vrienden door slim te plannen rondom studiedagen. We zijn op vakantie geweest naar Italië, ons lievelings. Vlak na mijn operatie stond een nachtje weg naar Arnhem gepland, die was anders dan we bedacht hadden, maar ook zo fijn. Dit weekend hebben we voor het eerst weer een moeder dochters dagje in Scheveningen. We gaan volgende week mijn schoonmoeder haar verjaardag vieren in België. In november dans ik erop los met een lief vriendinnetje bij Susan en Freek in Ahoy.
Ik wil je niet de ogen uitsteken met hoe leuk mijn leven is. Hoe rijk ik eigenlijk ben. Ik wil je laten voelen dat ondanks dat dit jaar net zo gek en anders was als 2020, ik heb geleefd. Dat niets ons tegen heeft gehouden de dingen te doen die we leuk vinden. Ik heb mijn eigen pad bepaald. Eigen geluk gecreëerd. En weet je dat het eigenlijk alsnog een best pittig jaar is geweest? Op meer dan één vlak. Maar het was een goed jaar en hij is nog niet eens voorbij.
Welke keuzes je ook maakt, met respect voor een ander en je boosheid op een laag pitje. Jij bepaald het leven, hoe je omgaat met tegenslagen, hoe je omdenkt. Voor mij was corona dit jaar niet hetgeen wat mij heeft tegengehouden of in de weg heeft gezeten. Sterker nog, het was er en het was bijna normaal en amper op de voorgrond. Mijn hoofd en mijn lijf waren dit jaar de hoofdrolspelers, mijn hart de winnaar.